Δημοσθένης. Ολυνθιακός Α.
Εκ του αποτελέσματος λοιπόν, μόνο που το αποτέλεσμα ήταν εκ των προτέρων γνωστό. Κι όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει… τον πόλεμο τον χάνει, και μικρή σημασία έχει, αν ήταν στρατιώτης ή στρατηγός.
Οι συλλογικές προσπάθειες απαιτούν θυσίες και υπαγορεύουν ηρωικές εξόδους από το κάστρο μας, είτε αυτό είναι το μικρό – μεγάλο «εγώ», είτε το μικρό - μεγάλο κόμμα, που ακόμα «σε τραβάει απ το μανίκι».
Οι συλλογικές προσπάθειες ξεκινούν με την αφαίρεση και μετά ακολουθούν οι υπόλοιπες πράξεις.
Πρώτα λοιπόν αφαιρείς την ιδιοτέλεια -το εγώ, κατόπιν προστίθεσαι στο «εμείς» και πολλαπλασιάζεις τη δύναμή σου και στο τέλος διαιρείς, μοιράζεσαι αυτό που κέρδισες μέσα απ αυτή τη διαδικασία, με όλους.
Έχοντας τολμήσει την «ηρωική έξοδο» είσαι ήδη κερδισμένος σε αρετή. Η αυταπάρνηση λειτουργεί λυτρωτικά, απελευθερώνει από τα δεσμά της ψευδαίσθησης της υπερτιμημένης ατομικότητάς μας. Μετατρέπει τον ανταγωνισμό σε συνεργασία, το φθόνο σε ά-φθονία, την απληστία σε πλησμονή.
Τα προσερχόμενα όλοι, λίγο - πολύ, τα αφουγκραζόμαστε. Τουλάχιστον εμείς που συναντηθήκαμε στις συνελεύσεις, στους δρόμους, στη δουλειά μας, που θέλουμε και απαιτούμε, με αξιοπρέπεια να διατηρήσουμε.
Έχουμε κι άλλα κοινά, κάποτε σιγοτραγουδήσαμε το «imagine», κάποιοι πιστεύουν πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», οι περισσότεροι συμφωνούμε, πως αυτός ο κόσμος στένεψε απότομα και μας πνίγει…
«… Ω! ν' απαλύνει ξάφνω στην αφή μας
το δέρμα της σιωπής που μας στενεύει,
να λησμονήσουμε, θεοί, το κρίμα
που όλο πληθαίνει κι όλο μας βαραίνει,
να βγούμε από τη γνώση κι απ' την πείνα!
Μ α ζ ε ύ ο ν τ α ς τον πόνο της πληγής μας
να βγούμε από τον πόνο της πληγής μας,
μαζεύοντας την πίκρα του κορμιού μας
να β γ ο ύ μ ε από την πίκρα του κορμιού μας,
ρ ό δ α ν' α ν θ ί σ ο υ ν στο αίμα της πληγής μας.
Ό λ α να γίνουνε ξ α ν ά σαν πρώτα
στα δάχτυλα στα μάτια και στα χείλια,
ν' α φ ή σ ο υ μ ε τη γερασμένη αρρώστια
πουκάμισο που αφήσανε τα φίδια
κίτρινο μες στα πράσινα τριφύλλια…»
Στέρνα Γ. Σεφέρης
Γιώργος Παπαζαχαρίου
