Το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στη Μεσογείων ήταν πάντα για μένα ένα ορόσημο. Ούτε μια φορά δεν πέρασα από μπροστά του χωρίς να στρέψω σ' αυτό το βλέμμα μου. Και κάποτε με αγωνία, όταν πύκνωναν οι διαδόσεις για ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις. Σπάνια μπήκα στο κτήριο. Ούτε είχα επισκεφθεί ποτέ τις εγκαταστάσεις της ΕΤ3, του ΑΠΕ-ΜΠΕ και της Γενικής Γραμματείας.
Τώρα διέσχιζα τους δαιδαλώδεις διαδρόμους του Ραδομεγάρου με ανάμεικτα συναισθήματα και απορίες. Μαθημένος από τα λίγα γραφεία των εφημερίδων που εργάστηκα ("Αυγή" και "Απογευματινή"), με στριμωγμένους τους δημοσιογράφους, μ' εντυπωσίαζαν οι αμέτρητες πόρτες των γραφείων του Ραδιομεγάρου και των στούντιο. Εξίσου μ' εντυπωσίαζαν τα εκατοντάδες πρόσωπα που διέσχιζαν τους διαδρόμους όλων των ορόφων. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τους δημοσιογράφους από τους τεχνικούς και τους διοικητικούς υπαλλήλους. Τους έβλεπα όλους και όλες με σεβασμό.
Το Ραδιομέγαρο και τον κόσμο του γνώρισα καλά τα τελευταία 2 χρόνια και ιδιαίτερα τις τελευταίες δύο εβδομάδες, με τις αμέτρητες συνελεύσεις των εργαζομένων που παρακολούθησα ως πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ. Η εκτίμησή μου γι' αυτούς αυξήθηκε πολύ από τους μαχητικούς λόγους υψηλής ποιότητας και πυκνότητας, που άρθρωναν για τις εργασιακές σχέσεις τους, το μέλλον τους και την ελεύθερη, αντικειμενική, πλουραλιστική ενημέρωση, με την αποφασιστική και ανυποχώρητη στάση τους. Έπειτα από 50 χρόνια στη δημοσιογραφία, κάθε συνέλευσή τους ήταν για μένα ένα μάθημα.
Και άστραψε φως αμέσως μετά το μαύρο που επέβαλε στην ΕΡΤ η τροϊκανή κυβέρνηση. Παντού: στη Μεσογείων, στη Θεσσαλονίκη, στις εγκαταστάσεις των περιφερειακών ραδιοφωνικών σταθμών των μεγάλων πόλεων. Παντού οργασμός. Με ανοιχτά τα μικρόφωνα και φωτεινές τις κάμερες, όλο το 24ωρο. Με δημοσιογραφικά προγράμματα για πρώτη φορά τόσο ελεύθερα, αντικειμενικά και πλουραλιστικά. Με ηρωίδες τις 10 καθαρίστριες της Μεσογείων, που διατηρούν πεντακάθαρους και τους 4 ορόφους του Ραδιομεγάρου, με τους περιαύλιους χώρους.
Βοηθούσαν όλοι σε όλα. Εργαζόμενοι και εθελοντές. Αλλά το θαύμα το έκαναν τα Μουσικά Σύνολα και οι δεκάδες σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι με δηλώσεις τους και σημαντικοί καλλιτέχνες με τις καθημερινές συναυλίες. Τους απόλαυσαν πολλές δεκάδες χιλιάδες λαού, μαζί με τους τηλεθεατές που έβλεπαν την ΕΡΤ στη χώρα μας και σ' όλο τον κόσμο. Οι ξένοι τούς υπολογίζουν πάνω από τέσσερα εκατομμύρια, και στη χώρα μας πάνω από δύο.
Τόσες πολλές συνεντεύξεις, ρεπορτάζ και συζητήσεις για όλα τα θέματα στα στούντιο και στους υπαίθριους χώρους ποτέ δεν ξανάγιναν. Ούτε στα κομματικά φεστιβάλ. Στην ΕΡΤ ενώθηκαν οι πάντες, με τα σύμβολά τους και τις όποιες απόψεις τους. Και πάνω απ' όλα ενώθηκε ο λαός με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Με περιφρούρηση, με ζητωκραυγές, με τραγούδια.
Απέφυγα οποιαδήποτε πολιτική νύξη γι' αυτόν τον τροϊκανό σκοταδισμό και τις διαχρονικές ρεμούλες, χαριστικές προσλήψεις, αποκεφαλισμούς κ.λπ., για να τονίσω την ανάγκη που νιώθω να υποβάλω μια βαθιά υπόκλιση στους υπέροχους συναδέλφους μου. Στον υπέροχο κόσμο της ΕΡΤ! Και αυτό που μας κρατάει όρθιους είναι η ίδια η έκκληση των απλών ανθρώπων σε κάθε εργαζόμενο και συνδικαλιστή: Αγάντα!