Απάντηση στην επίθεση του συγκροτήματος Μπόμπολα κατά της «Εφημερίδας των Συντακτών» και της ΕΣΗΕΑ

 

Διατεταγμένη «δημοσιογραφία» κατά δημοσιογράφων

5 Φεβρουαρίου 2013

Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι το εγχείρημα της «Εφημερίδας των Συντακτών» θα ενοχλούσε τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα. Από τη στιγμή, μάλιστα, που φαίνεται ότι σταθεροποιείται με ανοδικές τάσεις η απήχηση της συνεταιριστικής εφημερίδας μας στο αναγνωστικό κοινό, πολλοί βολεμένοι μεγαλοεκδότες κατάλαβαν ότι δεν έχουν να κάνουν με ένα θνησιγενές πείραμα αλλά με μια ελπιδοφόρα προοπτική που μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα στο ολιγοπώλιο του Τύπου. 
Αργά ή γρήγορα περιμέναμε να εκδηλωθεί αυτή η δυσαρέσκεια. Και δεν ξαφνιαστήκαμε που την επίθεση ανέλαβε εκ μέρους του εκδοτικού τραστ το συγκρότημα Μπόμπολα. Είχε προηγηθεί, βέβαια, η Espresso, αλλά εκείνη αμυνόταν στις αποκαλύψεις μας για τον τρόπο που μεταβιβάστηκε το σήμα της από τον καταζητούμενο Κυριακίδη στον σημερινό της ιδιοκτήτη. Στο προχτεσινό «Εθνος της Κυριακής» φιλοξενείται εκτενές άρθρο που υπογράφεται από κάποιον ανύπαρκτο Κ.Α., εκφράζει δηλαδή τις απόψεις της ιδιοκτησίας του φύλλου. Στόχος είναι η ΕΣΗΕΑ, και ειδικά ο πρόεδρός της Δημήτρης Τρίμης και αφορμή οι απεργιακές κινητοποιήσεις που αποφάσισε το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων μετά από απολύσεις στο συγκρότημα Μπόμπολα. Αλλά για να στηρίξει αυτή την επίθεση στον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, το άρθρο του κ. Μπόμπολα (γιατί μόνο ως τέτοιο θα μπορούσε να δημοσιευτεί μ’ αυτό το περιεχόμενο) επιτίθεται στην «Εφ.Συν.» με μια σειρά ψεύδη, τα οποία αποκαλύπτουν τις πραγματικές σκέψεις του συντάκτη του: 
1. Κατηγορείται η ΕΣΗΕΑ και ειδικά ο πρόεδρός της ότι «έδειξε όχι απλά ανοχή, αλλά προσέφερε και οικονομική στήριξη στην ‘Εφ.Συν.’». Αλλά τι θα πει «ανοχή»; Μήπως έπρεπε η ΕΣΗΕΑ να απαγορεύει την έκδοση εφημερίδων για να μη θιγεί η κυκλοφορία όσων ήδη κυκλοφορούν; Και από πού πρόκυψε η «οικονομική ενίσχυση»; Μήπως ο κ. Μπόμπολας μπερδεύει την έκδοση των απεργιακών φύλλων από τους εργαζόμενους της «Ελευθεροτυπίας», η οποία πράγματι είχε ενισχυθεί με απόφαση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, όπως είχε γίνει και με όλα τα απεργιακά φύλλα εφημερίδων; Πρόκειται για ασύστολο ψεύδος και θα πρέπει να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους.

2. Υποδεικνύεται στην ΕΣΗΕΑ ότι θα έπρεπε να επέμβει στη δημιουργία του συνεταιρισμού μας και να απαγορεύσει τη λειτουργία του, καθώς και τη χρηματοδότηση από εμάς τους ίδιους του φύλλου που κρατάτε στα χέρια σας! Αλλά αυτή είναι η έννοια του συνεταιρισμού. Αν το «Εθνος» θέλει να απαγορευτούν οι συνεταιρισμοί ειδικά στους δημοσιογράφους δεν έχει παρά να προτείνει την αλλαγή της νομοθεσίας.

3. Κατηγορείται ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ ότι «ηγήθηκε των αγώνων που οδήγησαν στο κλείσιμο της ‘Ελευθεροτυπίας’». Εδώ εντυπωσιάζει η ταύτιση συμφερόντων των εκδοτών. Γιατί βέβαια η άποψη ότι οι αγώνες οδήγησαν στο κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας» είναι εκείνη που υποστηρίζεται από τη Χ.Κ. Τεγόπουλος και την παρένθετη διάδοχό της. Αυτός που οδήγησε στο κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας» δεν είναι άλλος από την εργοδοσία της, η οποία άφησε επί μήνες τους εργαζόμενους απλήρωτους και στη συνέχεια τους απέλυσε ομαδικά χωρίς αποζημιώσεις. 
4. Ενδιαφέρον έχει και η ταύτιση μεταξύ εργοδοτών που διαφαίνεται στη φράση του άρθρου ότι είναι «χαμένοι» οι μισθοί που οφείλει η Χ.Κ. Τεγόπουλος στους 850 εργαζόμενούς της και «χαμένη για πάντα η αποζημίωσή τους». Πρόκειται απλώς για «ευχή» ενός εργοδότη προς έναν άλλο, διότι ως γνωστόν οι απολυμένοι εργαζόμενοι της «Ελευθεροτυπίας» έχουν καταφύγει σε δικαστήρια και έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι θα δικαιωθούν. 

5. Εκεί που η παραπληροφόρηση μετατρέπεται σε κοινή συκοφαντία είναι στο σημείο που το άρθρο αναφέρει ότι «αν αληθεύουν οι πληροφορίες, ο ίδιος (ο Δημήτρης Τρίμης) είχε προσφέρει ένα ποσό από τα αποθεματικά της Ενωσης για να ενισχύσει το εγχείρημα αυτό (δηλ. την «Εφ.Συν.»)». Φυσικά πρόκειται για ακόμα ένα αισχρό ψέμα, το οποίο θα μπορούσε οποιοσδήποτε να ελέγξει από τα πρακτικά των συνεδριάσεων του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ. Και δεν απαλλάσσεται από την ιδιότητα του κοινού συκοφάντη ο συντάκτης του άρθρου και η εφημερίδα που το δημοσίευσε με την αναφορά στο «αν αληθεύουν οι πληροφορίες». Γιατί σ’ αυτό διαφέρουν οι δημοσιογράφοι από τα παπαγαλάκια ψεύτικων «πληροφοριών». Εχουν υποχρέωση, προτού δημοσιεύσουν οτιδήποτε, να διασταυρώνουν τις πληροφορίες τους για να δουν «αν αληθεύουν». Αλλά, φαίνεται, αυτά είναι ψιλά γράμματα για ορισμένους μεγαλοεκδότες. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν μονοπωλούν πλέον το χώρο του Τύπου.

Η Εφημερίδα των Συντακτών