Ο Πάουλ Γιόζεφ και ο Γιάννης

Του Γιώργου Σαββίδη

Μιμούμενος την … ευρηματικότητα του υμνωδού των μνημονιακών πολιτικών, αν εγώ έγραφα τώρα για τον Γιάννη Γκαίμπελς ή για τον Πάουλ Γιόζεφ Πρετεντέρη, θα κατέγραφα με τη σειρά μου μια περισπούδαστη δημοσιογραφική επιτυχία; Ρεζιλίκια!
Πολλές φορές και για πολλά χρόνια έχω επαινέσει από τις στήλες μου τον Γιάννη Πρετεντέρη για το δημοσιογραφικό λόγο του, ιδιαίτερα στα χρόνια του φτηνού κίτρινου λαϊκισμού. Ούτε τον εντάσσω στον εσμό των νεόκοπων προθυμογράφων της μνημονιακής εποχής μας. Ο Γιάννης από καιρό γράφει ό,τι πιστεύει και χτυπάει στο ψαχνό, με το προσωπικό του πάθος, χιούμορ και ύφος.
Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον πιστεύει σε τίποτα και τον χτυπάει συνεχώς ανελέητα από τα δελτία του MEGA και τα άρθρα του. Δικαίωμά του, όσο όμως δημοσιογραφεί μέσα στα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Το ατόπημα με το «ευρηματικό» χυδαιογράφημά του («Ζωή Κασιδιάρη») το αποδίδω στον υπερτροφικό φιλικό δεσμό του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ίσως νόμισε ότι τον βοήθησε στις τραγικά δύσκολες στιγμές που περνάει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά μάλλον ζημιά του έκανε. Αν κάγχασαν κάποιοι παραδημοσιογράφοι και ο σκληρός πυρήνας του παλιού ΠΑΣΟΚ, ο πολύς κόσμος κι απ’ όλους τους χώρους, αηδίασε!
Στην εποχή μας έχουν γι’ αυτούς δυσκολέψει τα πράγματα, με τα video, τα SMS και το διαδίκτυο. Δεν καταπίνονται πλέον εύκολα οι μπούρδες, όσες χιλιάδες φορές και αν επαναληφθούν. Γι’ αυτό δεν αισθάνομαι καμία ανάγκη να υπερασπιστώ τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Την καμαρώνω, μαζί με τον προδομένο, λεηλατημένο και τυραννισμένο λαό μας. Η ρητορεία της εκφράζει τα δικά μας ερωτήματα. Η μαχητικότητά της πηγάζει από την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την παρότρυνση του αγωνιζόμενου λαού μας. Η Ζωή είναι ένας δικός μας άνθρωπος. Μαζί ξεκινήσαμε αυτόν τον αντιμνημονιακό αγώνα και όλοι μαζί θα τον πάμε πέρα. Και η Ζωή, τιμά το όνομα και των δύο γονιών της.
Όσο για τον Γιάννη, προτιμώ να τον θυμάμαι όπως ήταν τη δεκαετία του ’80, πριν γλυκαθεί από τον εξουσιαστικό σύστημα. Πριν μεθύσει από τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών. Τότε, με διευθυντή τον Γρηγόρη Γιάνναρο, είχαν έρθει αμισθί στην «Αυγή», μαζί με τον Παντελή Καψή, τον Νικηφόρο Αντωνόπουλο και τον Κώστα Ρεσβάνη, να μας βοηθήσουν για αναβάθμιση της εφημερίδας. Και το έκαναν για λίγο καιρό. Μετά ενσωματώθηκαν πλήρως στα έντυπα του ΔΟΛ. Άλλαξαν οι δρόμοι μας, αλλά δεν άλλαξαν όλων τα μυαλά. Κάποιοι κρατήσαμε τις αρχές μας.
Το χυδαίο ατόπημά του δεν διορθώνεται. Είναι πολύ βαρύ. Και είναι κρίμα να λεκιάσει και ακυρώσει ολόκληρη τη δημοσιογραφική διαδρομή του, έστω και αν επιδίωκε πάντα το κέρδος, στηρίζοντας την εργοδοτική και πολιτική εξουσία. Φτάνει όμως κι αυτός στο επαγγελματικό φινάλε του. Και έχει κληρονομήσει ένα μεγάλο προοδευτικό αριστερό επίθετο. Ας υπερασπιστεί τουλάχιστον το όνομά του και το ξεκίνημά του. Ίσως, στο κάτω-κάτω, οφείλει μια συγγνώμη στους αναγνώστες του. Κατά τ’ άλλα, Ζωή να ‘χει…