Κυνηγώντας Χίμαιρες με την Ιστορία της ΕΡΤ3

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ

Είναι αλήθεια ότι τους τρεις τελευταίους μήνες, είτε υπό την επήρεια του σοκ είτε από αμηχανία, δεν ήμασταν αρκετά εγκρατείς με τις λέξεις και τα νοήματα που προέκυψαν από το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ και της ΕΡΤ3.

Η ταχύτητα και η βία, τροφοδότησαν τον μαξιμαλισμό στις προσεγγίσεις. Πολλά λόγια σε ποσότητα, φτωχότερα σε ποιότητα και όσο κρύωνε το πράγμα, πιο μακριά και από την ουσία.

Τις τελευταίες ημέρες εξελίσσεται το τελευταίο στάδιο μίας προβληματικής διαδικασίας, για την κάλυψη θέσεων δίμηνης εργασίας στη Θεσσαλονίκη. Ενταγμένες στο εγχείρημα της Δ.Τ. με τα όσα προβλήματα και αντιδράσεις προκάλεσε και προκαλεί η λειτουργία της. Δεν είναι μόνο τα κόμματα που της γύρισαν την πλάτη. Φαίνεται ότι και η κοινωνία δεν ανταποκρίνεται θετικά στα πρώτα της δείγματα. 

Οι θέσεις αυτές, αρχικά προβλέφθηκαν στο πλαίσιο μίας πολιτικής συμφωνίας των δύο κομμάτων που απέμειναν από την τρικομματική κυβέρνηση, που έκλεισε την ΕΡΤ. Ως έμμεση αναγνώριση του λάθους, θέλησαν να καλοπιάσουν τους κατασυκοφαντημένους εργαζόμενους της ΕΡΤ, προσφέροντας δύο χιλιάδες θέσεις εργασίας, έναντι των 2.656 που απέλυσαν. Φτιασιδωμένη κινητικότητα, διανθισμένη με πολιτικό τσαμπουκά, που γύρισε μπούμερανγκ.

Σε όσους έχει περιέλθει σε γνώση τους η αφήγηση των γεγονότων εκείνων των ημερών δια στόματος Φώτη Κουβέλη, είναι γνωστό ότι η ΕΡΤ έκλεισε δύο φορές. Την πρώτη, όταν ο πρωθυπουργός βρέθηκε σε τραγικό αδιέξοδο με την τρόικα και το ακροατήριό του, αδυνατώντας να βρει 2.000 κεφάλια για απόλυση και ένα καλό επικοινωνιακό αντίβαρο για το πρωτοφανές ναυάγιο με την ΔΕΠΑ και την Γκαζπρόμ.

 Το δεύτερο κλείσιμο, διαδραματίστηκε στο πατρικό σπίτι του Σαμαρά, στην Οδό Μουρούζη, όπου σύμφωνα με την αφήγηση του Φώτη Κουβέλη συμφωνήθηκε ερήμην του η νέα συμμαχία Σαμαρά - Βενιζέλου, με τον δεύτερο να αδειάζει τον επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ, να εγκαταλείπει την άποψη Ο,ΤΙ ΠΕΙ Ο ΦΩΤΗΣ και να συμφωνεί για δικομματική κυβέρνηση, με τον ίδιο στην θέση του αντιπροέδρου και υπουργού Εξωτερικών. Για να μην γίνουν εκλογές η επίσημη δικαιολογία. Μπορεί να είναι και έτσι, αν και ο Φώτης Κουβέλης έχει διαφορετική εκτίμηση. 

Ολα αυτά δεν γράφονται για να επαναληφθεί κάτι που είναι ήδη γνωστό. Γράφονται και ως απάντηση στις νέες χίμαιρες που δημιουργούνται στο όνομα της ΕΡΤ3, υποτιμώντας το γεγονός ότι η ΕΡΤ έκλεισε για χίλιους δύο άλλους λόγους εκτός από τη λειτουργία της, τη δομή της, τη γεωγραφική της διάχυση και την αποστολή της. 

ΔΕΝ έκλεισε γιατί υπήρχε σχέδιο. Εκλεισε για να εξυπηρετήσει άλλα σχέδια, που δεν είχαν σχέση με την ΕΡΤ.

Για αυτό και δεν μπορώ παρά να θεωρήσω ως χίμαιρα, το επιχείρημα ότι τίθεται σε κίνδυνο η ύπαρξη της ΕΡΤ3 όπως την γνωρίζαμε και όπως λειτουργούσε, αν δεν πειθαρχήσουν όλοι στην προτεινόμενη ΔΤ3.

Παντρειά με το στανιό τη λέει ο λαός μας, παιχνίδι των αριθμών και της αγωνίας θα ήταν μία πιο σύγχρονη ανάγνωση.

Η ΕΡΤ3 -και το παραδέχονται όλοι- αν κατάφερε κάτι, το κατάφερε από τη μετά κόπων και πολυετών βασάνων, σχηματοποιημένη ομάδα προσώπων και αισθητικών προτύπων. Στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, απέκτησε ταυτότητα, μοντάρισμα, δυναμική και ώθηση, αποδοχή και διεισδυτικότητα, που στηρίχτηκε στην άθροιση ακόμη και αντίρροπων, αλλά πάντα με ενδιαφέρον και περιεχόμενο απόψεων και επαγγελματικών τεχνικών. 

Με λίγα λόγια δεν ήταν ένα βαρέλι αριθμών και μητρώων εργαζομένων. Μπορεί να συνέβησαν πολλά στο παρελθόν, αλλά την ημέρα που την έκλεισαν ή για την ακρίβεια την σφράγισαν με μαύρο βουλοκέρι, ήταν μία πάνω του μετρίου καλομονταρισμένη μηχανή. 

Αναβιώνοντας το φάντασμα της υδροκέφαλης Αθήνας, που πάντα την έχει στημένη στην ασθενική και αδύναμη Θεσσαλονίκη, αναβιώνουμε τον κακό μας εαυτό. Και το πιο στενάχωρο είναι όταν γίνεται από αυτούς που έστησαν την ΕΡΤ3. Τροφοδοτείται η επιχειρηματολογία, βάση της οποίας πληρώθηκε μεγάλο τίμημα σε χαμένες ευκαιρίες. Το πρόβλημα δεν ήταν πάντα η Αθήνα. Το πρόβλημα ήμασταν πάντα εμείς. Η οπτική μας και η ανάγνωση του τι σημαίνει ευκαιρία, πρόκληση, κίνδυνος, οφθαλμαπάτη. Και πολλές, πολλές κρυφές σκέψεις, που ενώ υποκρύπτουν ατομικό συμφέρον και φιλοδοξίες, προβάλλονται τώρα ως υπεράσπιση του γενικότερου συνόλου, της πόλης ή των θεσμών της. Με λίγα λόγια, η χίμαιρα που νοιώθω να σχηματοποιείται όταν προτάσσεται το διλημματικό: Αν δεν στηθεί τώρα η ΔΤ3, δεν θα στηθεί ποτέ και θα μας την πάρουν οι κακοί Αθηναίοι, που δεν θέλουν να μας αφήσουν τίποτε. Είναι άπληστοι και μας μισούν.  

Για ποια ΕΡΤ3 όμως συζητάμε;

Ουδείς αναντικατάστατος, θα αντιτείνει καλοπροαίρετος παρατηρητής. Ορθά, ορθότατα η απάντηση. Αλλά εκτός από τους αριθμούς διασφαλίστηκε κάτι περισσότερο; Μπήκαν κανόνες; Τέθηκαν στόχοι; Πρόγραμμα; Σχεδιασμός; 

Θα τα βρούμε στην πορεία. Και πάλι σωστά. Το γκρεμίσαμε το βράδυ της 11ης Ιουνίου και με λίγα από τα χαλάσματα, ας το ξαναχτίσουμε μάνι μάνι, μην τυχόν και δεν το βρει ο δορυφόρος να το φωτογραφήσει και δεν μπορέσουμε να το νομιμοποιήσουμε. Αυτή είναι η λογική της νέας Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης; 

Δεν υποτιμώ καθόλου τον εφιάλτη της ανεργίας, ούτε και υπερασπίζομαι το δικαίωμα της δια βίου διατήρησης των ίδιων ανθρώπων στην ίδια θέση. Αλλωστε, από την πρώτη στιγμή του μαύρου ξεκαθάρισα (δεν έχω αλλάξει γνώμη) ότι η σχέση μου με την ΕΡΤ τελείωσε οριστικά. Είτε λέγεται ΔΤ, είτε ΝΕΡΙΤ, είτε ΕΙΡΤ, είτε όπως αλλιώς θέλουνε να την πούνε. Αλλά θέλω να ξέρω αν η ΔΤ στήνεται ως ένα άλλο πρόγραμμα του υπουργείου Εργασίας, δίμηνης απασχόλησης μακροχρόνια ανέργων. Αυτό θα το σεβαστώ με ιερότητα. Αλλά να είμαστε ειλικρινείς. Να το πούμε. «Θα δώσουμε για κάνα εξάμηνο δουλειά σε μακροχρόνια ανέργους και στην πορεία προς την νέα Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, όποτε και αν γίνει, θα έχουμε εκκαθαρίσει το στελεχικό δυναμικό της πρώην ΕΡΤ3 για να μείνουν αυτοί που συμφωνήσαμε, που θέλουμε και που πρέπει. Αυτό μάλιστα είναι σχέδιο. Μακιαβελικό, Ακροδεξιό, αλλά... σχέδιο. 

Πάντως, ΕΡΤ3 μόνο με αριθμούς, υπολογισμούς και κρυφές σκέψεις δεν ξαναστήνεται.