Θέλει η… μπιπ… να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει! Του Χρήστου Γιαννούλη

Ναι, ήταν αμήχανη τις πρώτες ώρες των γεγονότων η Αριστερά και η αντιπολίτευση. Αμήχανη και νωχελικά αργή να καταλάβει αυτό που γινόταν υπό το πλήρες φως και κινητοποίηση των πραγματικών κρατικών μέσων Ενημέρωσης. Δηλαδή των ιδιωτικών.

Φοβικά αμήχανη, γιατί καταλάβαινε ότι με αφορμή την εξάρθρωση των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, θα εισέπραττε τα επίχαιρα της εδώ και τρία χρόνια διαστροφής της σχέσης διαλόγου, επικοινωνίας, ενημέρωσης και συγκρότησης της δημόσιας ατζέντας.

 Συμμετέχοντας με λιγότερο από το αντιπροσωπευτικό ποσοστό που της αναλογούσε στην διάρθρωση των Τηλεοπτικών Πάνελ (τρείς κυβερνητικοί και ένας της αντιπολίτευσης), έριχνε σιγά σιγά νεράκι στο μύλο της Φοβικής και υποδόριας χειραγώγησης των πολιτών.

 Ήταν και παραμένει σαφές ότι τα «κρατικά» (ιδιωτικά) τηλεοπτικά κυρίως μέσα ενημέρωσης, φλερτάρουν πάντα με τον ισχυρό και κυρίως με την κεντρική εξουσία. Άλλωστε από εκεί προσδοκούν να αναβιώσει το χρηματοδοτικό πρωτόκολλο που συντηρεί επί πολλά χρόνια, την «ελεύθερη» έκφραση.

 Σαν έτοιμοι από καιρό, στην πρώτη κιόλας ανάγνωση των γεγονότων της Χρυσής Αυγής, άφησαν στην άκρη τα προσχήματα και έσπευδαν συγκροτημένα να χαιρετίσουν την κυβερνητική αποφασιστικότητα να ξεριζώσει με την βοήθεια της δικαιοσύνης το απόστημα της Χρυσής Αυγής. Απούσες χαρακτηριστικά οι εύλογες απορίες.

Γιατί άργησε;

Γιατί έπρεπε να πληρωθεί με αίμα αυτή η καθυστέρηση; Γιατί όλοι αυτοί οι φάκελοι παρέμεναν στο γραφείο του κ Δένδια; Πως δικαιολογείται η ταχύτατη ανταπόκριση μετά το θάνατο Φύσσα αλλά η δραματική καθυστέρηση όταν χάνονταν από προσώπου γης οικονομικοί μετανάστες; Και πολλά ακόμη ερωτήματα που δεν αναιρούν το εξαιρετικά σημαντικό και αποφασιστικό βήμα να τελειώνει η χώρα μας με τους βλαμμένους της Χρυσής Αυγής.

 Νομιμοποιώντας με την παρουσία της η αντιπολίτευση, το ντελίριο της ανοησίας και το τσίρκο των πολιτικών ασημαντοτήτων που δίνουν κάθε πρωί την παράσταση του απόλυτου τίποτε, έπρεπε να περιμένει ότι θα ερχόταν και η ημέρα που θα έπεφταν απροκάλυπτα τα προσχήματα. 

 Η σχέση γεγονότων και Δημοσιογραφίας τα τελευταία χρόνια, είναι μία μεγάλη πληγή και μία πολύ μεγαλύτερη συζήτηση. Οι μεταλυτρωτικές συγνώμες των εθνικών σχολιαστών για την υπεράσπιση του μονόδρομου προς την καταστροφή, ξεχάστηκαν ήδη.

 Αν ξαναγίνεται το ίδιο λάθος, αν επαναλαμβάνεται η ίδια πρακτική; Φοβάμαι πως ναι αλλά προς το παρόν  δεν θα το ρωτήσει κανείς. Αν δηλαδή αναπροσαρμόζεται η τακτική του φόβου και της απειλής για Αργεντίνικη Ελλάδα με την τακτική της  Ελλάδας των επιτυχιών των μεταρρυθμίσεων και της ανάπτυξης. Όψεις του ίδιου νομίσματος, της ίδιας τακτικής που συσκοτίζει παρά φωτίζει.

Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει έστω και ένας έλληνας που δεν μπορεί να αναγνώσει την εμφανή ύπαρξη σκοπιμοτήτων στην και παραμικρή ανάσα που εκπέμπεται αυτές τις ώρες; Η ανοχή ή ακόμη και αδιαφορία δεν σημαίνουν άγνοια. Στο ιστορικό θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη, Το Μεγάλος μας τσίρκο,  στο τέλος η πρωταγωνίστρια σχεδόν ικετεύοντας, φωνάζει για το χτύπο της γης. Κάτι γίνεται εδώ…κάτι γίνεται εδώ…η γη χτυπάει με περίεργο ρυθμό. Ας ακούσουμε την διαχρονική κραυγή της Τζένης Καρέζη γιατί πραγματικά κάτι γίνεται εδώ.

Αν πραγματικά θέλει η Αριστερά και συνολικά η αντιπολίτευση να σηματοδοτήσει μία νέα αρχή στην ενημέρωση των πολιτών και στην δημόσια συζήτηση για το τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή την χώρα,  υπάρχει και η λύση του ΕΜΠΑΡΓΚΟ στο τσίρκο της ανοησίας και της παραπληροφόρησης. Μέχρι τουλάχιστον να επιστρέψει ο δημόσιος τηλεοπτικός διάλογος σε δεοντολογικά και άδολα πρότυπα. Να καταλαβαίνει ο καθένας μας πέντε κουβέντες καθαρές και διαυγείς. 

Δεν θα λείψει από κανέναν μία ακόμη αναμέτρηση Γιακουμάτου – Άδωνη με σος ΠΑΣΟΚ και απέναντι τους πολιτικά πρόσωπα που δεν προλαβαίνουν να αποκρούουν την ευτέλεια και την ανοησία σε μία παράσταση κενότητας και φόβου. Είτε συζητούν για την Χρυσή Αυγή είτε για την ζωή, τα όνειρα μας, τους εφιάλτες μας, το σήμερα και το αύριο του τόπου μας. 

Μία τέτοια απόφαση, μία τέτοια γενναία απόφαση να σταματήσει η νομιμοποίηση  στο τσίρκο της τηλεοπτικής πραγματικότητας, θα ήταν ουσιαστική προσφορά και στην Δημοκρατία και στην Ελευθεροτυπία.