Μου τηλεφώνησε συνάδελφος, συμβασιούχος ορισμένου χρόνου, να
πληροφορηθεί τι έγινε στην τελευταία Γενική Συνέλευση. Κι όταν ενημερώθηκε αντέδρασε
σαν τη θεια μου που κάθε βράδυ 7 με 10 από τον καναπέ της παρακολουθεί τα δελτία
ειδήσεων και ωρύεται για το λαό που αδιαμαρτύρητα, παθητικά και μοιρολατρικά,
αποδέχεται τα χαράτσια, τις αυθαίρετες μειώσεις μισθών, την ανεργία. Η θεια μου
ζυγώνει τα 80, η συνάδελφος (τι λέξη κι
αυτή...), γεννήθηκε το 80. Η θεια μου παίρνει ακόμα μια κουτσουρεμένη σύνταξη, η
συνάδελφος μάλλον δεν πρόκειται να πάρει τίποτα.
Όταν τόλμησα να ρωτήσω γιατί δεν έρχεται στις συνελεύσεις
για να ενημερώνεται απ ευθείας, έλαβα, σε έντονο ύφος, την αποστομωτική απάντηση:
«Μα εγώ δεν είμαι συνδικαλίστρια»!
Ο υπαρκτός σουρεαλισμός είναι εδώ. Η επιχειρηματοποίηση της δαιμονικότητας.
Για όλα φταίνε οι άλλοi... κι εγώ, «πέσε πίττα να σε φάω», τους εγκαλώ μετά βδελυγμίας.
Φταίνε τα σωματεία, φταίνε κι οι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι, φταίει κι ο
λυράρης, μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης…
και στις φλέβες μου
βαθιά μαύρη θάλασσα σαν αίμα, λέει λόγια πικραμένα…
Γιώργος Παπαζαχαρίου
Είναι δυνατόν να μην πάρθηκε καμία απόφαση στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ για την ΚΥΑ και τους συμβασιούχους; Ξέρετε κάτι που δεν ξέρω ή φτάσαμε στον απόλυτο εξευτελισμό, ένα σωματείο να γκρινιάζει, εδώ και ένα μήνα, για την περίφημη ΚΥΑ, να προαναγγέλει δυναμικές κινητοποιήσεις και, τελικά, να μην βγαίνουν τα κουκιά στη συνέλευση και όλα να μένουν στον αέρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ο απόλυτος εξευτελισμός...
ΑπάντησηΔιαγραφή