Της Αναστασίας Τσουκαλά, αναπλ. καθηγήτριας Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris 11Εμείς που τόσο σαρκάσαμε με τις αντιστροφές των εννοιών της μνημονιακής κυβέρνησης, όπου «ανάπτυξη» σημαίνει εξαθλίωση και «επένδυση» σημαίνει εκμετάλλευση, εμείς που τόσο καυτηριάσαμε το δόγμα του Νόμου και της Τάξης, που συγκαλύπτει την κρατική ανομία και αταξία, αντέχουμε να μιλήσουμε για τις δικές μας αντιστροφές εννοιών;
Αντέχουμε να πούμε ότι βαφτίσαμε «αλληλεγγύη» την ελεημοσύνη για να μηπροσβάλλουμε τους αποδέκτες της; Αντέχουμε να παραδεχτούμε ότι, μπαίνοντας στο πετσί του φιλάνθρωπου, προεκτείνουμε το απολίτικο έργο της Εκκλησίας; Αντέχουμε να ομολογήσουμε ότι δεν επιδιώκουμε να χτίσουμε αληθινές δομές αλληλεγγύης, με δρώντα πολιτικά υποκείμενα και από τις δύο μεριές; Αντέχουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι, παγιώνοντας τον άνισο συσχετισμό δυνάμεων ευεργετούντος-ευεργετούμενου, διαιωνίζουμε την υποτέλεια των ευεργετούμενων και, τελικά, εδραιώνουμε αυτό που θεωρητικά αντιπαλεύουμε;
Εδώ φαίνεται η γύμνια. Εδώ φαίνεται πόσο η Αριστερά λειτουργεί εξουσιαστικά. Ο μύθος της ζωντανής κοινωνίας πολιτών εδράζεται στη συντήρηση της παθητικότητας των ευάλωτων πολιτών. Κάτω από ένα καλωσυνάτο, ανθρωπιστικό προσωπείο, που αρνείται να διαπαιδαγωγήσει τους ευεργετούμενους για να τους καταστήσει ενεργούς πολίτες. Ο μύθος της ανατροπής εδράζεται στη συντήρηση των ιεραρχικών κοινωνικών δομών και των παραδοσιακών τρόπων άσκησης της πολιτικής εξουσίας. Κάτω από ένα φαινομενικά ριζοσπαστικό προσωπείο, που αρνείται να συμβάλει στο μετασχηματισμό του πολιτικού πεδίου προκειμένου να μην υπάρξει αναδιανομή της πολιτικής εξουσίας.
Εξουσιαστικός είναι και ο συνήθης αριστερός αντίλογος στις υπάρχουσες δομές αλληλεγγύης. Το αίτημα της αδρανοποίησης της αλληλεγγύης προκειμένου να εξωθηθούν οι ευεργετούμενοι στην εξέγερση είναι χρηστικό. Μετατρέπει την παθητικότητα σε επαναστατική ώθηση μόνο και μόνο για να καταστήσει την εξαθλίωση όχημα ανόδου στην εξουσία ορισμένων πολιτικών. Όχι για να επιτρέψει την ανάδειξη των εξαθλιωμένων σε δρώντα πολιτικά υποκείμενα.
Αν δεν αντιληφθούμε τη βία της οικονομικής κρίσης σαν ευκαιρία για να προωθήσουμε νέες δυναμικές λειτουργίας του πολιτικού πεδίου, αν συνεχίζουμε να εκχωρούμε την εξουσία αυτή στους εκάστοτε κομματικούς ή πολιτικούς φορείς, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Και η όποια αγωνιστική μας προσπάθεια, σε όποιο τομέα και αν εκδηλώνεται, θα παραμένει εξ ορισμού απρόσφορη γιατί θα εγγράφεται στο υπάρχον πολιτικό πλαίσιο, με το εξουσιαστικά δομημένο αξιακό του σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου