Θέμα: ΟΛΑ όσα ζήσαμε στην ΕΡΤ Κρήτης

Τίτλος: Ημερολόγιον ενημερωτικού καμικαζισμού

Το ρολόι δείχνει 6... Έπιασε απόγευμα για τα καλά και εμείς πιάσαμε Αθήνα με τον Κωστάκη. Δυο ζόμπι κυκλοφορούν στο αεροδρόμιο. Στις «ράγες» με τις αποσκευές βλέπω ένα ελεύθερο καροτσάκι... Ακουμπώ πάνω του και γέρνω... «Τι κάνετε κύριε;» ακούγεται μια φωνή... Είναι ο ιδιοκτήτης του καροτσιού που περιμένει τις βαλίτσες του. Δεν τον είχα δει καν... Κλείνουν τα μάτια μου από την εξάντληση.

Τρεις ημέρες στην Κρήτη - διακοπές που λέει και η Δ.Π. - άντε με το ζόρι να ρίξαμε σύνολο 6-7 ώρες ύπνο... Ένταση, αγωνία, νέα πράγματα, προσπάθεια για να βγούμε από κάθε τρύπα και γωνιά της Κρήτης ζωντανά χωρίς προβλήματα...

Η Αγλαϊα Κυρίτση παίρνει θέση... Θα την λέω μεγάλη κυρία του αγώνα αν και ξέρω ότι την ενοχλεί... Το νιώθω πως να το κάνουμε; Αυτό που κάνουμε είναι μια παγκόσμια πρώτη μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Δελτίο ειδήσεων με live streaming με βάση το Ηράκλειο Κρήτης, έδρα την Θεσσαλονίκη και κέντρο ελέγχου την Αθήνα...

Κοιτάω το 4G της Cosmote και το νιώθω δίπλα μου σα να είναι η πιο ωραία γκόμενα του πλανήτη... Ο Κώστας εγγύηση για τα πάντα... Ιδρώνει, φωνάζει, συντονίζει. Αυτή η Ελλάδα του πέφτει λίγη λέω από μέσα μου...
Έχω χάσει πέντε κιλά (καλά μην χαίρεστε... υποθετικά το λέω...) από την αγωνία μου...

Ξέχασα και το κούνημα του αεροπλάνου, τα ξέχασα όλα... Εδώ είμαστε... Θα φάμε λίγη ηδονή από την απόλυτη έξαρση των σκέψεων μας και μετά άντε με ηρεμία να κατεβάσουμε και καμιά ρακή ή δυο ή τρείς...

Η Θεσσαλονίκη είναι έτοιμη. Ο encoder δείχνει ωραίους αριθμούς. Είμαστε κάτι παραπάνω από εντάξει με το στριμάρισμα... Ο Κώστας ο Εφήμερος με τον player του μας έχει ανεβάσει στα ύψη... Νιώθω ότι δεν φοβάμαι τίποτα... Πάμε να τους πάρουμε τα σώβρακα. Είμαστε η ΕΡΤ!!!

Η χρονοκαθυστέρηση απαιτεί μαθηματικές εξισώσεις στον αέρα... Αινστάιν αυτός ο Κωστάκης, τον έχασα πολλές φορές στο μέτρημα.
Η Βασιλική τρέχει, η Φανούλα τα δίνει όλα, ο Σταύρος... Τι να πω για τον Σταύρο; Η απόλυτη σιγουριά, ο απόλυτος επαγγελματίας. Και λίγα λέω... Ετοιμάσου αδερφέ μου, σου το έχω πει το έργο...
Τα παιδιά από το Ηράκλειο, από τον σταθμό μας, τον σταθμό της ΕΡΤ μας, το ραδιόφωνο μας, την ΕΡΑ μας και οι αλληλέγγυοι όλοι εκεί. Παρόντες στο νέο κάλεσμα...

Τα στούντιο μας έχουν ζωντανέψει ξανά...
5... 4... 3... 2... 1... Πάμε είμαστε αέρα... Και θα είμαστε για πολύ ακόμη. Μέχρι να πάρει πόδι η λαίλαπα. Να ξεκουμπιστούν, να μας αδειάσουν την γωνιά... Και μετά πάλι ΜΟΝΟ με καθαρή, αδιαπραγμάτευτη, ελεύθερη δημοσιογραφία θα συνεχίσουμε. Όποιος έχει φανταστεί κάτι άλλο μάλλον θα απογοητεύει γιατί θα βρίσκει αυτή την ομάδα πάντα μπροστά του. Πάνε αυτά που ήξεραν κάποιοι. Τώρα η ΕΡΤ είναι δική μας. Των εργαζομένων...
Το δελτίο ολοκληρώνεται. Δάκρυα, αγκαλιές, αν υπάρχει Θεός θα χαίρεται πιστεύω...

Και πήραμε ξανά τους δρόμους... Σπίτι μας τα πεζοδρόμια. Όλη την Ελλάδα (και όχι μόνο...) θα σκουπίσουμε... Μέχρι να ξυπνήσουν όλοι. Να σηκωθούν από τους καναπέδες γιατί σε λίγο έτσι κι αλλιώς θα τους τους πάρουν και θα σκάσουν απότομα με τους κώλους στο πεζοδρόμιο. Για αυτό είμαστε εμείς οι καμικάζι της ενημέρωσης που λέει και ο Τέλης... Για να μην είναι ανώμαλη η προσγείωση... Έλληνες ξυπνήστε. Πολίτες αυτού του τόπου ξυπνήστε...
Τα σκαλοπάτια ανάμεσα στις δυο κλειστές πόρτες ατελείωτα... Η ζωή πανηγυρίζει γύρω μας... Υπάρχουμε ακόμη, νιώθουμε, αισθανόμαστε...
11 νοματαίοι σε ένα σπίτι. Αγκαλιά. Μια ομάδα... Στο απόρθητο κάστρο της Φανής... Ε ρε πως είναι οι μοντέρνες επαναστάσεις...

Ο Θοδωρής μέσα στην ψυχραιμία του μάλλον έχει αδειάσει από αντοχές... Ένας υπνάκος είναι ότι πρέπει. Ο Κορόβηλας χαλαρώνει και αναστατώνει τον άλλο Νίκο της παρέας... Βρε αυτές οι κακές επιρροές... Σήμα κατατεθέν όμως αυτής της υπερομάδας η Μαρία. Υπομονή ρε παιδί μου... «Και από τις δυο πλευρές...» μου λένε τα αγόρια της Αθλητικής Κυριακής...

Και ο μπαγάσας ο Κοροβηλάκος εκεί στο μπαλκόνι που καθόμαστε και τα λέμε τι μου λέει ρε παιδιά; Για τη γυναίκα του μου μιλάει. Με θαυμασμό... Αυτά είναι... Η ζωή είναι υπέροχη...
Άντε να κλείσουμε κανένα μάτι... Ούτε δυο ώρες δεν έμειναν. Έχουμε και Πρωινή Ενημέρωση. Πεζοδρομιακή... Ουφ για να είμαι και ειλικρινής το πεζοδρόμιο με ξεκουράζει... Νιώθω πολύ πιο οικεία εκεί από ότι σε ένα στούντιο...

7 το πρωι στήνουμε έξω από τα δικαστήρια. Δοκιμασμένο το σήμα εκεί, δεν ανησυχώ. Κουμπώνουμε σαν τα ρομπότ τα πάντα μέσα σε 10 λεπτά. Ο καθένας στη θέση του, δίχως να μιλάμε καν. Συνεννόηση με τα μάτια... Αυτές είναι οι ιερές αγελάδες Σίμο... Μουουουουουουου....
5 ½ ώρες στον αέρα, όρθιοι χωρίς διακοπή. Γράφουμε ιστορία... Όλα καλά... Η επ-Ανάσταση είναι καθ’ οδόν... Παρήλασαν πάνω από 50 καλεσμένοι και βγάλαμε και 10 τηλεφωνικές... Από το πεζοδρόμιο... Η Αγία Χαϊνά κάνει θαύματα...

Στο τέλος όλοι μια αγκαλιά, βάζουμε χέρια μαζί, σφίγγουμε γροθιές και καρδιές και λέμε ζντο... Φωνάζοντας ΕΡΤ φυσικά...
Το βράδυ δελτίο, πιο χαλαρά αυτή την φορά... Του πήραμε τον αέρα (χε,χε) Μέχρι και η Μαρία Κάλλας μας παρακολουθεί...
Το σκηνικό το ίδιο πάλι... Νάνι νάνι για 2 -3 ωρίτσες και στις 7 ραντεβού στην ΕΡΑ για Πρωινή Ενημέρωση... Αυτή η οικογένεια είναι απίθανη. Σε εκείνο τον χώρο όταν μπαίνεις νιώθεις ότι σε αγαπούν ακόμη και τα ντουβάρια. Η Θεά Στέλλα με την καφεδάρα της, τα παλικάρια πίσω από την κονσόλα, η Σταυρούλα, η Νέλλη, η Ρένα, όλα τα παιδιά...Τα αγαπημένα μας αδέρφια της ενημέρωσης...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το δάκρυ της Φανούλας στο τέλος της εκπομπής. Συμβόλαιο αγώνα...
Το μικρόφωνο στους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Μιλούν ένας ένας, για πρώτη φορά μπροστά από τις κάμερες και τα μικρόφωνα όλοι εκείνοι που φροντίζουν για τα πάντα πίσω από τις κουρτίνες της ράμπας... Φωνάζουμε ΕΡΤ όλοι μαζί στο τέλος, ιαχή από τα βάθη της ψυχής... Ζήτω η 11η Ιουνίου, ζήτω ο Σαμαράς (έλεος ρε Αγγελίδη τι γράφεις πια;) που μας γνώρισε μεταξύ μας...

Έξω ρίχνει γάτες... Μιλάμε για πολύ βροχή... Το λένε και οι ειδήσεις (χε,χε). Ο δρόμος για τα Χανιά δεν είναι σόι. Η Αγλαϊα ξέρει τα κατατόπια όμως... Ένα γρήγορο πέρασμα στο απίθανο Ρέθυμνο και ένα ανεπανάληπτο ντουζ. Η εγγύση της Κάλλης πως «δεν φτάνουν τα κύματα μέχρι εδώ...» πάει περίπατο... Λούτσα παίρνουμε τον δρόμο για τα Χανιά. Μπροστά μας η ψυχή της ΕΡΑ Χανίων ο Κώστας Δάνδαλος. Ποιος καλός θεούλης τον έφερε στον δρόμο μας αναρωτιέμαι και στο τέλος κάνοντας την σούμα συνειδητοποιώ ότι είμαστε τυχεροί. Πολύ...

Στα Χανιά το κτίριο παλιό. Από το 1946... Εκπληκτικό. Τα μπετά φουλ στο σίδερο μέσα, άντε να βγάλεις σήμα από εδώ... Πρώτες μετρήσεις... Μηδέν. Παντού. Μέχρι και έξω. Το κτίριο κόβει... Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα... Πως θα βγούμε;;;

Τα κορίτσια φεύγουν για να προλάβουν τα παιδιά της τοπικής ΕΡΑ που μας περιμένουν στο κέντρο για φαγητό. Εγώ με τον Κώστα μένουμε πίσω...Μαζί με τον Κώστα Δάνδoλο, τον Λάμπρο τον ταχυδακτυλουργό ΟΤΕτζή και άλλους αλληλέγγυους... Παιρνάμε την κλωστή μέσα από την βελόνα και βρίσκουμε σήμα. Δεν θα αποκαλύψω ποτέ πως... Είναι το δικό μας μυστικό... Μετά ψάχνουμε για εικόνα και ήχο. Είνα ένα στούντιο που πρέπει να μετατραπεί σε τηλεοπτικό... Ναι ρε Τέλη ενημερωτικός καμικαζισμός...
Ο μικρός Μίκη κόβει βόλτες στο λούκι των καλωδιώσεων και βοηθά... Τσακ, μπαμ, μπουμ τι τρέλα θεέ μου, αυτός ο Κώστας Μυλωνάς δεν εγκαταλείπει με τίποτα... Βρήκα τον άνθρωπο μου στο τεχνικό κομμάτι... Γιατί στο δημοσιογραφικό τους έχω βρει από καιρό. Λέγονται Νίκος, Μαριλένα, Αντρέας, ο αγαπημένος μου Αντρέας...

Στο εστιατόριο φτάνουμε καλές 2 και... Αυτό το απάκι είναι χαπάκι στομαχικού οργασμού... Και καλή ρακή βέβαια όπως πάντα... Εκεί και ο Παντελής Χουλάκης ο ανταποκριτής μας στα Χανιά... Λίγη κουβέντα για την ΕΡΤ, για το σήμερα, το αύριο κια την Πρωινή Ενημέρωση που θα βγει ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα από τα Χανιά... Μόνο στον Στρατό θυμάμαι να συζητάμε έτσι μονοθεματικά...
Φτάνουμε στο λημέρι του Ορέστη... Απομένει ένα δίωρο... Με καλό κόκκινο κρασάκι και κουβεντούλα προσπαθούμε να περάσει ο χρόνος γιατί αν κοιμηθούμε θα γίνουμε χειρότερα...

Σηκωνόμαστε... Ντυνόμαστε μέσα στο σκοτάδι. Έξω έχει παγωνιά και ψιλοβρόχι... Ο δρόμος προς τη Σούδα – εκεί είναι τα στούντιο της ΕΡΑ Χανίων – ατελείωτος... Κοιμόμαστε όρθιοι. Έχουμε όμως εκπομπή... Φτάνουμε... Ανοίγει η σιδερένια καγκελόπορτα... Στο δρόμο υπάρχει πάλι ένα φωτεινό μονοπάτι. Θα νικήσουμε.
Ο Βάιος ανεβάζει κατεβάζει και παίζει μαεστρικά με τα κουμπιά την κονσόλας, η Βασιλική all around woman, η Κάλλη συντονίζει τον πληθυσμό, ο Κώστας σκηνοθετεί (αν ήταν έτσι η σκηνοθεσία, ο Χίτσκοκ δεν θα είχε πλήξει...), ο Θοδωρής στην κάμερα, η Αγλαϊα παρακολουθεί από το κοντρόλ, η Σοφία, η Άννα, η Μαρίνα από την ΕΡΑ, συμπαρουσιάστριες στην Πρωινή Ενημέρωση. Ο Παντελής φέρνει τον Δήμαρχο Χανίων Μανώλη Σκουλάκη... Μεγάλη επιτυχία... Δεν είναι πολλοί εκείνοι που ανήκουν ή ανήκαν στον χώρο του κυβερνητικού συνασποσμού και μας έχουν «καταδεχτεί» μέχρι σήμερα...
Ο Δήμαρχος λέει τα δικά του και εγώ αντικρούω με ερωτήματα που απασχολούν τον απλό κοσμάκη. Καθημερινά... Πήγε καλά. Πολύ καλά εκτιμώ... Με σεβασμό στον καλεσμένο μας, αλλά και χώσιμο εκεί που πρέπει και όπως πρέπει...

Η εκπομπή περνάει σαν τρένο. Με διάφορες συγκινήσεις όπως οι στιγμές της παρουσίασης του λαογράφου κ. Αποστολάκη... Ιστορίες ζωής...
Στο τέλος ΟΛΟΙ μαζί μια αγκαλιά... ΟΛΟΙ οι πρωταγωνιστές, οι αθέατοι πρωταγωνιστές μπροστά στις κάμερες. Αυτό που βλέπετε είναι δημιούργημα τους...

Η Μαρία, η Άρτεμις... άνθρωποι από άλλο πλανήτη... Κόλλησα στα λόγια της Μαρίας... «‘Ηρθατε εδώ και μας δώσατε ζωή». Μαρία μου να ξέρεις ότι αυτό το συναίσθημα λειτουργεί και αντίστροφα...Εμείς κι αν πήραμε ζωή... Η ΕΡΤ ζει και στα Χανιά... Και για αυτούς τους συναδέλφους, αυτούς τους φίλους, αυτούς τους αξιοπρεπείς αγωνιστές της ζωής, αξίζει να τα δίνεις όλα...
Μια γρήγορη βόλτα και φαγητό στην Δημοτική αγορά, ένα κεφαλάκι γραβιέρα, κεφαλοτύρι, ξυνομηζήθρα, κάστανα και vamos… Συστατικά μάχης για τις 2-3 ημέρες που θα μείνω σπίτι... Επόμενος σταθμός;;;

Νίκος Αγγελίδης