Η ΕΣΗΕΑ και εμείς

της Δήμητρας  Κουντή

 Ο προεκλογικός αγώνας για την ανάδειξη των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου στην ΕΣΗΕΑ άρχισε και οι παρατάξεις αναζητούν τους ενόχους για τα συνδικαλιστικά «εγκλήματα» που έχουν συντελεστεί, στους  άλλους. Γιατί οι έμπειροι συνδικαλιστές που εδώ και χρόνια ηγούνται των γνωστών συνδικαλιστικών παρατάξεων και κατ’ επέκταση  της ΕΣΗΕΑ,  γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι των σκοπιμοτήτων, της μετάθεσης των ευθυνών (τους), του λεκτικού τραμπουκισμού και της καταγγελίας-λασπολογίας (λέγε, λέγε… κάτι θα μείνει).

 Ας μη μιλώ όμως μόνο για άλλους. Ας ξεκινήσω από την αφεντιά μου και τις ευθύνες μου.  Βρέθηκα για ένα  περίπου εξάμηνο στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ.  Οι διαπιστώσεις μου; Πρώτα απ΄ όλα εισερχόμενη ως νέο μέλος  στο Δ.Σ  μπορεί αντί για το τυπικό «καλώς ήρθατε» να εισπράξεις από τους παλιούς  ένα «κακώς ήρθατε». Δηλαδή να εισπράξεις εχθρότητα, ειρωνεία έως και απαξίωση της άποψής σου λες και  διεγείρει  αρνητικά ένστικτά  το «φρέσκο αίμα». Αν καταφέρεις να σταθείς, γρήγορα διαπιστώνεις ότι το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ πολύ δύσκολα συνασπίζεται για το καλό του κλάδου, για έναν αγώνα που πρέπει να δοθεί από κοινού και από τα έντεκα μέλη του. Την έννοια «ενωμένης της γροθιάς» δεν την συνάντησα.

Αντίθετα,  μέλη του Δ.Σ ενισχύουν  ένα προεδρικό-κεντρικό σύστημα διοίκησης  ακόμα και όταν ο πρόεδρος επιζητεί τη συνεργασία  και τη συλλογικότητα, σέβεται τις δημοκρατικές διαδικασίες, δεν έχει κάνει χρήση της διπλής ψήφου κ.λ.π.  Με τέτοιες τακτικές βγάζουν οι «παλιές καραβάνες» του συνδικαλισμού  την ουρά τους απέξω, και «αδειάζουν» όποτε κρίνουν σκόπιμο και τον πρόεδρο.  Επίσης όταν έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας και της ευθύνης της ψήφου επαναλαμβάνεται σχεδόν μονότονα προς το τέλος της ψηφοφορίας «εμείς (ή εγώ) ψηφίζουμε την πρότασή μας», μια πρόταση που οφείλει να διαφέρει από τις άλλες τόσο, ώστε ο έμπειρος συνδικαλιστής κάθε φορά να υιοθετεί ή να καταγγέλλει την πλειοψηφούσα. Κι όχι μόνο. Γιατί η πολυδιάσπαση των απόψεων σε  ένα Δ. Σ, η απραξία και η μη ύπαρξη απόφασης δεν ευνοεί βέβαια τους εργαζόμενους αλλά  τους εργοδότες. Αφήστε που οι κορώνες, οι υπερβολές, οι θεατρινισμοί, οι υβριστικές επιθέσεις  διασπούν και εξαντλούν τα μέλη  ενός Δ.Σ  και συχνά διαλύουν μια συνεδρίαση. Οπότε «με ένα σμπάρο…»

Υπάρχουν βέβαια και «τα  ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», οι φιλοδοξίες, υπάρχει και η έλλειψη διαθεσιμότητας  αλλά και η «ανάθεση αγώνων» από μέλη του σωματείου προς το Δ.Σ. Αντί δηλαδή η όλο και αυξανόμενη  ανεργία, οι μειώσεις των μισθών, η ανασφάλεια, η κακοπληρωμένη ή απλήρωτη εργασία να συσπειρώσει τον κλάδο, αντί νέων συλλογικών δράσεων και συμμετοχικών διαδικασιών, βλέπουμε  βουβή αποδοχή, παραίτηση ή προσμονή. Τα συλλογικά όργανα του σωματείου, όπως το Μεικτό Συμβούλιο  όλο και λιγότερο συνεδριάζει όλο και λιγότερο απαιτεί να ακουστεί από το Δ.Σ. Σαν να ξεχάστηκε η αξία της λέξης συλλογικότητα. Η αξία των συλλογικών έργων και συμβάσεων.  

Τέλος για να μη θίγω μόνο των άλλων τα κακώς κείμενα. Προφανώς  στο σύντομο πέρασμά μου από το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ  έγιναν λάθη από πλευράς μου ( π. χ.  υποτιμώντας ένα πρόβλημα ή ένα θέμα που δεν γνώριζα σε βάθος). Προσπάθησα, ανέλαβα την ευθύνη της ψήφου μου, απογοητεύτηκα, παραιτήθηκα από τη διεκδίκηση της επανεκλογής μου στο Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ. Δεν μου ταιριάζει το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ, τουλάχιστον αυτό που βίωσα. Δεν σημαίνει αυτή η επιλογή μου ότι εγκαταλείπω τα συλλογικά όργανα ή τους συλλογικούς αγώνες ή την παράταξη της «Συσπείρωσης Δημοσιογράφων Δούρειος Τύπος» και τους ανθρώπους της, τους συνάδελφους που με τίμησαν και τους τιμώ. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε μαζί, συσπειρωμένοι !