Αποχαιρετισμός.......

Πριν από επτά Γενάρηδες περνούσα για πρώτη φορά την μεγάλη καγκελόπορτα της ΕΡΤ.  Ο όγκος και μόνο του κτηρίου μου γέννησε δέος και φόβο για το τι πάω να κάνω εγώ εκεί μέσα. Βρέθηκα, μετά από περιπλάνηση στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του κτηρίου, στο γραφείου του αρχισυντάκτη της εκπομπής που “μάλλον” θα ξεκινούσα να δουλεύω. Έμπαινα στην ΕΡΤ χωρίς κανείς “υψηλά ιστάμενος” να έχει πάρει τηλέφωνο για εμένα. Μια καλή, πολύ καλή φίλη, με είχε πάρει τηλέφωνο μερικές μέρες πριν: “Σε 20 λεπτά θα παραιτηθώ από την εκπομπή. Σε 20 λεπτά πάρε τηλέφωνο τον αρχισυντάκτη της εκπομπής και πες του ότι ψάχνεις δουλειά. Αφού τον πάρεις θα του πω οτι σε ξέρω και ότι είσαι καλός”.

Κάπως έτσι μπήκα στην ΕΡΤ κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου. Με πολλά καλά και αρκετά δύσκολα. Με πολύ προσπάθεια και πολλά ξενύχτια. Είχα πει ότι θα προσπαθήσω να κάνω ένα βήμα τη φορά. Ποτέ δεν ήμουν καλός στις δημόσιες σχέσεις. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να δουλέψω και το αποτέλεσμα της δουλειάς μου να το χρησιμοποιήσω για το επόμενο βήμα μου. Κάπως έτσι κάποιοι άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν για εμένα. Χωρίς να τους ξέρω, χωρίς να έχω ζητήσει κάτι. Κι όμως υπάρχουν και αυτά στην ΕΡΤ.

Έτσι κάπως βρέθηκα στην πρωινή ζώνη για ένα καλοκαίρι. Και από εκεί, αφού ένας πολύ καλός μου φίλος με πρότεινε, στο δελτίο ειδήσεων, να κάνω οικονομία στις “ενότητες” που ξεκινούσαν τότε. Μετά από λίγο καιρό, βρέθηκα και πάλι στο δελτίο ειδήσεων μόνιμα να κάνω οικονομικό ρεπορτάζ, γιατί κάποιος προϊστάμενος μου, που του είχα ζητήσει να δουλέψω και κάπου αλλού πέρα της εκπομπής που δούλευα μέχρι τότε, με πρότεινε για να καλύψω κάποιες από τις ανάγκες που υπήρχαν στο οικονομικό ρεπορτάζ. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου και στις ειδήσεις της ΝΕΤ. Δούλεψα όσο περισσότερο μπορούσα. Δούλεψα για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω. Δούλεψα για να μην εκθέσω των εαυτό μου και να μη κρεμάσω το μαγαζί. Τα κατάφερα ή όχι δε ξέρω... μου λένε ότι τα κατάφερα!!!

Ήξερα ότι όταν ξεκινούσαν οι κινητοποιήσεις για τη διαδικασία πρόσληψης των συμβασιούχων τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ήξερα ότι όταν έμπαιναν τα κριτήρια για επαναπρόσληψη ήταν σαν να προσυπογράφω την “απόλυση” μου. Βλέπεις τα δικά μου πτυχία δεν αναγνωρίζονται. Ούτε έχω παιδιά, ούτε πολλά χρόνια στην ΕΡΤ. Ήξερα ότι στα μόρια δεν αναγνωρίζονταν ούτε οι προσπάθειες μου, ούτε τα ξενύχτια μου, ούτε τα 16ωρα στο μαγαζί. Αγωνίστηκα όμως για να υπάρχουν κριτήρια. Προσπάθησα να θέσω τις βάσεις, ώστε οι ανανεώσεις να είναι όσο το δυνατό περισσότερο αξιοκρατικές. Το έκανα και ας ήξερα ότι εγώ δεν θα επέστρεφα. Κάποιοι δεν το έκαναν ίσως γιατί ήξεραν ότι θα επέστρεφαν.....

Και τώρα τέλος... Το ταξίδι στην ΕΡΤ τελείωσε. Γενάρης όταν πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα του μαγαζιού, Γενάρης και τώρα που την πέρασα για τελευταία φορά, αυτή τη φορά όμως προς τα έξω. Νιώθω ότι τελείωσε απότομα. Άδικα? Δεν ξέρω. Όσο άδικα μπορεί να τελειώνει κάθε προσπάθεια. Προσπάθησα όμως και αυτό μου φτάνει. Τίποτα δεν τελειώνει με μια “απόλυση”. Κάποιοι λένε ότι ίσως είναι και για καλό. Όχι συνάδελφοι δεν θα γίνω γκαρσόνι, όπως είχα πει σε μία συνέλευση. Θα το παλέψω και δεν θα χαθώ! Ευτυχώς έχω ακόμα πολλούς καλούς φίλους. Κάποιος λοιπόν μπορεί να ξανασηκώσει το τηλέφωνο όπως τότε.....

Ευχαριστώ όλους αυτούς που έδωσαν την ευκαιρία να ταξιδέψω. Ευχαριστώ όλους αυτούς που συνεργάστηκα μαζί τους και με βοήθησαν να νιώσω τόσο γρήγορα το δελτίο, σαν το σπίτι μου. Ευχαριστώ αυτούς που ένιωσαν έκπληξη, όταν δεν είδαν το όνομα μου στη λίστα... Έτσι είναι αυτά κάποιοι θα ήταν εντός και κάποιοι εκτός λίστας, το ξέραμε συνάδελφοι από την πρώτη στιγμή. Αυτή τη φορά είμαι και εγώ ένας από τους εκτός.....

Εις το επανιδείν .....

Αλέξανδρος Κλώσσας

Δημοσιογράφος (για πάντα)