ΟΛΟΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 13:00 ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΜΕΓΑΡΟ

Ο κλοιος σφιγγει, τραβηχτηκαν τα νερα, ο υφαλος εγινε σκοπελος, ωρα να αλλαξουμε πορεια.

 Ας σοβαρευτούμε  κι ας προσπαθήσουμε με ρεαλισμό και ψυχραιμία και χωρίς κομματικές παρωπίδες και «τυφλές ελπίδες… πως θα είμαστε μαζί» όλοι εμείς που εργαζόμαστε σήμερα και πονάμε αυτό το μαγαζί, να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει και τι μας περιμένει. Στις Συνελεύσεις ζυμωνόμαστε και με αντιπαραθέσεις, αντιρρήσεις, διαφωνίες και συμφωνίες, υπερβαίνοντας τα στενά και στενάχωρα όρια της ατομικότητας, μαθαίνουμε αυτό που σήμερα είναι το πλέον απαραίτητο για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε: Να λειτουργούμε συλλογικά. Όταν επιτυγχάνεται ένας ορισμένος κρίσιμος αριθμός ατόμων που έχουν μια συνειδητοποίηση, αυτή η νέα συνειδητοποίηση μπορεί να μεταγγιστεί από νου σε νου. Αν και ο ακριβής αριθμός μπορεί να διαφέρει,  υπάρχει ένα σημείο στο οποίο εάν ένα μόνο ακόμη άτομο συγχρονιστεί σε αυτή τη νέα γνώση - συνειδητοποίηση, ένας τομέας ενισχύεται έτσι ώστε, αυτή η συνειδητοποίηση υιοθετείται σχεδόν από όλους.
Οι συλλογικές προσπάθειες απαιτούν θυσίες και υπαγορεύουν ηρωικές εξόδους από το κάστρο μας, είτε αυτό είναι το μικρό – μεγάλο «εγώ», είτε το μικρό  - μεγάλο κόμμα, που ακόμα «σε τραβάει απ το μανίκι».

Οι συλλογικές προσπάθειες ξεκινούν με την αφαίρεση και μετά ακολουθούν οι υπόλοιπες πράξεις.

Πρώτα λοιπόν αφαιρείς την ιδιοτέλεια -το εγώ, κατόπιν προστίθεσαι στο «εμείς» και πολλαπλασιάζεις τη δύναμή σου, και στο τέλος διαιρείς, μοιράζεσαι αυτό που κέρδισες μέσα απ αυτή τη διαδικασία, με όλους.

Έχοντας τολμήσει την «ηρωική έξοδο» είσαι ήδη κερδισμένος σε αρετή. Η αυταπάρνηση λειτουργεί λυτρωτικά, απελευθερώνει από τα δεσμά της ψευδαίσθησης της υπερτιμημένης ατομικότητάς μας. Μετατρέπει τον ανταγωνισμό σε συνεργασία, το φθόνο σε ά-φθονία, την απληστία σε πλησμονή.

Τα προσερχόμενα όλοι, λίγο - πολύ, τα αφουγκραζόμαστε. Τουλάχιστον εμείς που συναντηθήκαμε στις συνελεύσεις, στους δρόμους, στη δουλειά μας, που θέλουμε και απαιτούμε, με αξιοπρέπεια να διατηρήσουμε.

Έχουμε κι άλλα κοινά, κάποτε σιγοτραγουδήσαμε το «imagine», κάποιοι πιστεύουν πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», οι περισσότεροι συμφωνούμε, πως αυτός ο κόσμος στένεψε απότομα και μας πνίγει…
Γιώργος Παπαζαχαρίου