Το πρώτο μέρος εδώ
Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω σαν ούφο με σκούφο. Όταν πάω στο σωματείο μου για να ψηφίσω και κοριτσάκια με ιλουστρασιόν χαμόγελα μοιράζουν ιλουστρασιόν φυλλάδια παρατάξεων. Ή όταν διάφοροι υποψήφιοι με βομβαρδίζουν με sms. Ή όταν αυτοί που διευκόλυναν τη σφαγή στα διάφορα "μαγαζιά" εμφανίζονται σαν σωτήρες. Ή όταν τους ακούω να τάζουν λαγούς και πετραχήλια σε συναδέλφους άνεργους κι απελπισμένους. Ή όταν ακούω επαναστατικές κορώνες σαν να είμαστε ένα βήμα πριν καταλάβουμε τα Χειμερινά Ανάκτορα. Ή όταν διαβάζω προσωπικές και χυδαίες επιθέσεις. Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Γελώντας; Θυμώνοντας; Κι αφού το αναγνώρισα πως απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους νοιώθω ούφο με σκούφο, να σας πω πως ονειρεύομαι το Σωματείο των δημοσιoγράφων.
• Χρειαζόμαστε καταρχήν να συστρατευθούμε. Το απαρχαιωμένο μας καταστατικό κρατάει έξω από την Ένωση χιλιάδες συναδέλφους μας: όσους δουλεύουν στις ψηφιακές γαλέρες και προσλαμβάνονται ως υπάλληλοι γραφείου, όσους δουλεύουν «μαύροι» ή με μπλοκάκι (που τώρα πια τείνουν να γίνουν η πλειοψηφία των εργαζομένων στα Μέσα). Η ΕΣΗΕΑ οφείλει να πάρει την πολιτική απόφαση για άμεση εγγραφή όλων των εργαζομένων του κλάδου χωρίς προϋποθέσεις. Δεν είναι μόνο λόγοι αρχής ή συνδικαλιστικής στρατηγικής, είναι και λόγοι επιβίωσης του ταμείου μας.
• Χρειαζόμαστε άμεσα μια οικονομική πολιτική διάσωσης του Σωματείου: τα έσοδά του λιγοστεύουν δραματικά τα δυο τελευταία χρόνια, σε σημείο που αν αυτή η πορεία δεν ανακοπεί, να απειλείται η ίδια του η ύπαρξη. Πρέπει να κυνηγήσουμε ανηλεώς τις εισφορές προς το Σωματείο που παρανόμως παρακρατούν οι εργοδότες. Πρέπει να αξιοποιήσουμε την περιουσία της ΕΣΗΕΑ και πρέπει να μειωθούν κι άλλο τα έξοδά της. Για να δώσω ένα απλό παράδειγμα: νομίζω ότι θα μας κοστίζει πολύ λιγότερα από 46.000 ευρώ το χρόνο, ένα αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο.
• Χρειαζόμαστε άμεσα μια ομάδα εργασίας που θα ασχοληθεί με την επανένταξη των άνεργων συναδέλφων μας, στην κατεύθυνση της δημιουργίας των δικών μας ΜΜΕ.
• Χρειαζόμαστε σεμινάρια για την οργάνωση συνεταιρισμών, όπως η Σεκοσεσόλα στην Βενεζουέλα που επί 46 χρόνια έχει αναπτύξει ένα δίκτυο με πάνω από 40.000 μέλη.
• Χρειαζόμαστε εκπαίδευση σε τεχνικές εξεύρεσης πόρων: από το πώς διεκδικούμε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα μέχρι το πώς το κοινό μπορεί να στηρίξει οικονομικά ανεξάρτητες δημοσιογραφικές παραγωγές.
• Χρειαζόμαστε τακτικές γενικές συνελεύσεις κι εργασιακές επιτροπές παντού.
• Χρειαζόμαστε – επιτέλους- εκκαθάριση του μητρώου.
• Χρειαζόμαστε το δικό μας κοινωνικό παντοπωλείο, όπως και το να βρούμε άμεσα στέγη για τους άστεγους συναδέλφους μας. Επίσης, στα πρότυπα των κινημάτων αλληλεγγύης που δραστηριοποιούνται σε όλη τη χώρα, μπορούμε να λειτουργήσουμε αυτοδιαχειριζόμενους παιδικούς σταθμούς, φροντιστήρια αλληλεγγύης, νομική στήριξη για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.
• Χρειαζόμαστε μια πολιτική προστασίας των γυναικών στα ΜΜΕ: όταν στο διασωματειακό ακούγεται επίσημα η καταγγελία ότι έγκυος συναδέλφισσα απέβαλε και δεν τόλμησε να πάρει δυο μέρες αναρρωτική ή άλλη συνάδελφος δεν πήρε καν άδεια για να κάνει εξωσωματική, αντιλαμβάνεστε ότι τα πράγματα για τις γυναίκες είναι τρομακτικά. Όπως και για τους συναδέλφους που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνοι.
• Χρειαζόμαστε καινούργια εργαλεία για να αντιμετωπίσουμε τους εκδότες: από το λογιστικό έλεγχο των επιχειρήσεων μέχρι το να στραφούμε μαζικά κατά των προσωπικών περιουσιών τους (όπως κέρδισαν οι εργαζόμενοι του Κουρή στα Μετρόπολις).
• Χρειαζόμαστε ένα γερό, μαχητικό ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΤΥΠΟΥ.
Προφανώς είμαι ρομαντική. Αλλά, παραφράζοντας τον Τσε, πιστεύω πως η αλληλεγγύη είναι τρυφερότητα μεταξύ των εργαζομένων. Εύχομαι να μην κυριαρχήσει η παραίτηση και να μην τους χαρίσετε το σωματείο δια της απουσίας σας. Και μια ευχή ακόμα: να μην έχουμε όλοι τη μνήμη του χρυσόψαρου και να βγάλουμε την τρυφεράδα που μας λείπει.
Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω σαν ούφο με σκούφο. Όταν πάω στο σωματείο μου για να ψηφίσω και κοριτσάκια με ιλουστρασιόν χαμόγελα μοιράζουν ιλουστρασιόν φυλλάδια παρατάξεων. Ή όταν διάφοροι υποψήφιοι με βομβαρδίζουν με sms. Ή όταν αυτοί που διευκόλυναν τη σφαγή στα διάφορα "μαγαζιά" εμφανίζονται σαν σωτήρες. Ή όταν τους ακούω να τάζουν λαγούς και πετραχήλια σε συναδέλφους άνεργους κι απελπισμένους. Ή όταν ακούω επαναστατικές κορώνες σαν να είμαστε ένα βήμα πριν καταλάβουμε τα Χειμερινά Ανάκτορα. Ή όταν διαβάζω προσωπικές και χυδαίες επιθέσεις. Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Γελώντας; Θυμώνοντας; Κι αφού το αναγνώρισα πως απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους νοιώθω ούφο με σκούφο, να σας πω πως ονειρεύομαι το Σωματείο των δημοσιoγράφων.
• Χρειαζόμαστε καταρχήν να συστρατευθούμε. Το απαρχαιωμένο μας καταστατικό κρατάει έξω από την Ένωση χιλιάδες συναδέλφους μας: όσους δουλεύουν στις ψηφιακές γαλέρες και προσλαμβάνονται ως υπάλληλοι γραφείου, όσους δουλεύουν «μαύροι» ή με μπλοκάκι (που τώρα πια τείνουν να γίνουν η πλειοψηφία των εργαζομένων στα Μέσα). Η ΕΣΗΕΑ οφείλει να πάρει την πολιτική απόφαση για άμεση εγγραφή όλων των εργαζομένων του κλάδου χωρίς προϋποθέσεις. Δεν είναι μόνο λόγοι αρχής ή συνδικαλιστικής στρατηγικής, είναι και λόγοι επιβίωσης του ταμείου μας.
• Χρειαζόμαστε άμεσα μια οικονομική πολιτική διάσωσης του Σωματείου: τα έσοδά του λιγοστεύουν δραματικά τα δυο τελευταία χρόνια, σε σημείο που αν αυτή η πορεία δεν ανακοπεί, να απειλείται η ίδια του η ύπαρξη. Πρέπει να κυνηγήσουμε ανηλεώς τις εισφορές προς το Σωματείο που παρανόμως παρακρατούν οι εργοδότες. Πρέπει να αξιοποιήσουμε την περιουσία της ΕΣΗΕΑ και πρέπει να μειωθούν κι άλλο τα έξοδά της. Για να δώσω ένα απλό παράδειγμα: νομίζω ότι θα μας κοστίζει πολύ λιγότερα από 46.000 ευρώ το χρόνο, ένα αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο.
• Χρειαζόμαστε άμεσα μια ομάδα εργασίας που θα ασχοληθεί με την επανένταξη των άνεργων συναδέλφων μας, στην κατεύθυνση της δημιουργίας των δικών μας ΜΜΕ.
• Χρειαζόμαστε σεμινάρια για την οργάνωση συνεταιρισμών, όπως η Σεκοσεσόλα στην Βενεζουέλα που επί 46 χρόνια έχει αναπτύξει ένα δίκτυο με πάνω από 40.000 μέλη.
• Χρειαζόμαστε εκπαίδευση σε τεχνικές εξεύρεσης πόρων: από το πώς διεκδικούμε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα μέχρι το πώς το κοινό μπορεί να στηρίξει οικονομικά ανεξάρτητες δημοσιογραφικές παραγωγές.
• Χρειαζόμαστε τακτικές γενικές συνελεύσεις κι εργασιακές επιτροπές παντού.
• Χρειαζόμαστε – επιτέλους- εκκαθάριση του μητρώου.
• Χρειαζόμαστε το δικό μας κοινωνικό παντοπωλείο, όπως και το να βρούμε άμεσα στέγη για τους άστεγους συναδέλφους μας. Επίσης, στα πρότυπα των κινημάτων αλληλεγγύης που δραστηριοποιούνται σε όλη τη χώρα, μπορούμε να λειτουργήσουμε αυτοδιαχειριζόμενους παιδικούς σταθμούς, φροντιστήρια αλληλεγγύης, νομική στήριξη για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.
• Χρειαζόμαστε μια πολιτική προστασίας των γυναικών στα ΜΜΕ: όταν στο διασωματειακό ακούγεται επίσημα η καταγγελία ότι έγκυος συναδέλφισσα απέβαλε και δεν τόλμησε να πάρει δυο μέρες αναρρωτική ή άλλη συνάδελφος δεν πήρε καν άδεια για να κάνει εξωσωματική, αντιλαμβάνεστε ότι τα πράγματα για τις γυναίκες είναι τρομακτικά. Όπως και για τους συναδέλφους που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνοι.
• Χρειαζόμαστε καινούργια εργαλεία για να αντιμετωπίσουμε τους εκδότες: από το λογιστικό έλεγχο των επιχειρήσεων μέχρι το να στραφούμε μαζικά κατά των προσωπικών περιουσιών τους (όπως κέρδισαν οι εργαζόμενοι του Κουρή στα Μετρόπολις).
• Χρειαζόμαστε ένα γερό, μαχητικό ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΤΥΠΟΥ.
Προφανώς είμαι ρομαντική. Αλλά, παραφράζοντας τον Τσε, πιστεύω πως η αλληλεγγύη είναι τρυφερότητα μεταξύ των εργαζομένων. Εύχομαι να μην κυριαρχήσει η παραίτηση και να μην τους χαρίσετε το σωματείο δια της απουσίας σας. Και μια ευχή ακόμα: να μην έχουμε όλοι τη μνήμη του χρυσόψαρου και να βγάλουμε την τρυφεράδα που μας λείπει.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΓΑΛΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ! ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ....(ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΝΤ/ΤΗ ΤΗΣ BELINER ZEITUNG, ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΤΟΝ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟ)...ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ Τ Ο Σ Ο ΚΟΡΟΙΔΑ....
ΑπάντησηΔιαγραφή