«κανείς άνεμος δεν είναι ούριος αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις».

Στο στόμα του Προμηθέα θέτει ο Αισχύλος τα εξής:
«…μή τοι χλιδῇ δοκεῖτε μηδ᾽ αὐθαδίᾳ

σιγᾶν με· συννοίᾳ δὲ δάπτομαι κέαρ,

ὁρῶν ἐμαυτὸν ὧδε προυσελούμενον.

καίτοι θεοῖσι τοῖς νέοις τούτοις γέρα

τίς ἄλλος ἢ ᾽γὼ παντελῶς διώρισεν; 
ἀλλ᾽ αὐτὰ σιγῶ· καὶ γὰρ εἰδυίαισιν ἂν 
ὑμῖν λέγοιμι· τἀν βροτοῖς δὲ πήματα 
ἀκούσαθ᾽, ὥς σφας νηπίους ὄντας τὸ πρὶν 
ἔννους ἔθηκα καὶ φρενῶν ἐπηβόλους...» (436 – 444)

Μην το θαρρείτε ξιπασιά μου ή περηφάνια 

που δε μιλώ· μες στη βουβή τη συλλογή μου

σπαράζομαι να βλέπω αυτή μου την κατάντια. 

Κι όμως, στο βάθος, σε ποιον άλλο παρά εμένα

χρωστούνε οι νέοι αυτοί θεοί τις τιμές που 'χουν;

Μ' αυτά τ' αφήνω, κι είναι περιττό να κάνω 

λόγο, γιατί τα ξέρετε· τώρα τα πάθη 

των ανθρώπων ν' ακούσετε, πώς, ενώ πρώτα 

σαν τα μωρά ήταν, νου τους έβαλα και φρένες· …

μετάφραση: Ι. Γρυπάρη

Η άρνηση του Προμηθέα να υποταχθεί, τον οδηγεί στην δημιουργία.

Το δίδαγμα της Αισχύλειας τραγωδίας είναι ότι ο άνθρωπος αμφισβητεί την ουσία της εξουσίας των υπέρτερων δυνάμεων και εξεγείρεται για να προσφέρει.

Η Προμηθεϊκή θέση αποτελεί κατάφαση του κόσμου και μάχη για τη βελτίωσή του. Τα ίδια συναισθήματα οδηγούν και τον Ηρακλή στους άθλους του. Και πέρα από το μύθο, στην πραγματικότητα πλέον, τον Πλίνιο τον πρεσβύτερο με τίμημα τη ζωή του, να φτάσει μέχρι τον κρατήρα του Βεζουβίου, για να παρατηρήσει το φαινόμενο από κοντά και να διασώσει φίλους του, οδηγώντας τους από την ακτή του κόλπου της Νεαπόλεως που είχαν εγκλωβιστεί, στις Σταβίες.

Από την άλλη μεριά, πέρα από τις φιλοσοφικές μυθικές και ηρωικές προσεγγίσεις, έχουμε το άγχος της καθημερινότητας για τη σωτηρία(;) της ολοένα υποβαθμιζόμενης ζωούλας μας.  Αλλά το άγχος, η απογοήτευση και η παραίτηση, δεν είναι στάση ζωής, είναι άρνηση. Δεν είναι φιλοσοφικό δόγμα, ούτε τρόπος και νοοτροπία. Οδηγεί  στον εγωκεντρισμό που «γλιστράει» στον αυτοοικτιρμό.

Αυτός που δεν βλέπει στην πρόκληση της μοίρας, το κάλεσμα του αγώνα, μένει στάσιμος και προσκολλημένος στο φόβο που παραλύει, παραμυθιάζεται πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, γιατί απλώς αρνείται την πραγματικότητα που πάντα ρεί . Κι αν σε κάποιο διανοητικό επίπεδο κατανοεί την υπέρτατη κι αξεπέραστη αλήθεια της προσωρινότητας, βιωματικά εμμένει στην ψευδαίσθηση που του χαρίζουν τα παλάτια που κτίζει στην άμμο, κατά τη διάρκεια των ολιγοήμερων θερινών διακοπών.

Αύγουστος έρχεται, τον περιμένουν με λαχτάρα όλοι.

Άλλοι για τα «παλάτια» …κι άλλοι ως «στρατηγό Αύγουστο» σε αντιστοιχία με τον στρατηγό Χειμώνα που σάρωσε τον Βοναπάρτη και την 6^η Γερμανική στρατιά.

Ο καιρός όμως, δεν είναι με το μέρος κανενός... και «κανείς άνεμος δεν είναι ούριος αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις».

Κι επειδή το τελευταίο είναι του Γκάντι και πολύ αρέσκομαι να τον επικαλόύμαι:

Non Cooperation

ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ – ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΑΙΤΗΣΗ - ΔΕΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Γιώργος Παπαζαχαρίου