Η νύχτα πέφτει στο...ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής

Όταν ξεκίνησα για να βάλω κάποιες σκέψεις μου στη σειρά, σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στην ΕΡΤ, το τελευταίο τρίμηνο με τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, ο πρώτος τίτλος που μου ήρθε στο νου ήταν: "Έγκλημα και Τιμωρία". Τον απέρριψα, όμως σχεδόν αμέσως, αφού το έγκλημα στο ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και κατά συνέπεια το όποιο ενδεχόμενο τιμωρίας θα αρχίσει να διαφαίνεται μόλις ολοκληρωθεί το έγκλημα. Λέμε τώρα... Εξάλλου το ζητούμενο για τα θύματα είναι το έγκλημα, η τιμωρία -αν επιβληθεί- αφορά αυτούς που διασώζονται και μετράνε τις απώλειες, τους οικείους και λοιπούς συγγενείς (βλέπε εργαζόμενοι ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης).
Τελικά βρήκα τίτλο για να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου. Θυμήθηκα ένα παιχνίδι ψυχολογίας που παίζω -πολλές φορές μέχρι τα ξημερώματα- με τους φίλους μου. Το δολοφόνο... Πάντα μου δημιουργούσε έντονα συναισθήματα η εναρκτήρια αφήγηση του παιχνιδιού. "Η νύχτα πέφτει στο Παλέρμο"...
Ναι, αυτό είναι. Μια βαθιά, βουβή και παγωμένη νύχτα έχει απλωθεί πάνω από το ραδιομέγαρο.
"Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή", έγραψε ο Γιώργος Σουρής.
Φόβος, ανασφάλεια και αδιέξοδα για τους παροικούντες την δημόσια ενημέρωση.Μόνο που αν ο φόβος και η αγωνία για τη διασφάλιση του ελάχιστου πάρουν τον έλεγχο της κατάστασης, θα συμβεί αυτό που περιγράφει ο ποιητής. Μία στοχευμένη πολιτική ξεδιπλώνεται σταδιακά εδώ και ενάμισι χρόνο για μία μικρή και ασθενική ΕΡΤ, με λιγότερους εργαζόμενους,χαμηλά αμοιβόμενους και απόλυτα ελεγχόμενους. Κάποιοι βιάστηκαν να αποδώσουν τιμωρία, το περασμένο καλοκαίρι. Ένοχος ο Ηλίας Μόσιαλος είπαν. Ο κ. Μόσιαλος όμως έφυγε από την κυβέρνηση και όπως συμβαίνει και στο αγαπημένο μου παιχνίδι αποδεικνύεται ότι ο "δολοφόνος" παραμένει εντός και ενεργός. Και ο φόβος των εργαζομένων, οπως και ολόκληρης της κοινωνίας, γίνεται τρόμος. Εκεί που αγωνίζονται, εκεί που ελπίζουν πως κάτι μπορούν να σφίξουν στη χούφτα τους, απογοητεύονται,παραλύουν και ενίοτε παραλογίζονται. Στο πρόσφατο μήνυμα του νέου αρμόδιου υπουργού Παντελή Καψή, ο τρόμος θέριεψε. Τι είπε ο αξιότιμος και διακεκριμένος συνάδελφος; Το αυτονόητο. Κάλεσε τη διοίκηση να επαναφέρει στην ΕΡΤ την εύρυθμη λειτουργία που διασαλεύτηκε από τους "ταραξίες" απεργούς. Πρόσθεσε, δε, πως η ΕΡΤ δεν αποτελεί κάτι το ξεχωριστό και δεν μπορεί στις παρούσες συνθήκες κρίσεις να ζητά την ανανέωση των συμβάσεων 800 συναδέλφων. Και τι έκανε η Διοίκηση της ΕΡΤ. Και πάλι το αυτονόητο από την πλευρά της. Σκληραίνει τη στάση της έναντι των εργαζόμενων, προσφεύγει στη δικαιοσύνη για τις "παράτυπες" απεργίες και επιχειρεί στη συνεδρίαση του Δ.Σ να εγκρίνει "δια περιφοράς" τη μείωση του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας, γνωρίζοντας ότι οι εργαζόμενοι θα προσπαθήσουν να εμποδίσουν τη διαδικασία, όπως το είχαν ήδη πράξει στο πρόσφατο παρελθόν και μάλιστα τρεις φορές. Μήπως η Διοίκηση δεν μέτρησε σωστά το φόβο των εργαζομένων; Ευτυχώς, μάλλον όχι.
Όχι. Δεν έχω περίσσιο θάρρος. Φοβάμαι και φοβάμαι πολύ. Εδώ φοβάμαι όταν παίζω το "δολοφόνο" όχι μην με αποκαλύψουν οι συμαίκτες μου, αλλά μην μου τύχει να είμαι. Ένας φοβισμένος εργαζόμενος είμαι και εγώ. Απλά έχω φόβους που με σπρώχνουν μπροστά. Ας επαναπροσδιορίσουμε λοιπόν τους φόβους μας...

Οι φόβοι μας

Μήπως είναι η "σκληρή" διοίκηση της ΕΡΤ; Όχι βέβαια γιατί δεν ασκείται διοίκηση. Ποιος είναι άραγε ο στόχος του Δ.Σ για την ΕΡΤ του 2012; Και δεν έχω ενοχές εγώ γι' αυτό το έλλειμμα, επειδή "εμπόδισα" τη συνεδρίαση για τη μείωση του μετοχικού κεφαλαίου. Ενοχές έχω γιατί δεν εμπόδισα την έγκριση κάποιων εξωτερικών παραγωγών που θα μπορούσαν να βγουν στον αέρα με λιγότερα χρήματα και με την αξιοποίηση περισσότερων εργαζόμενων της ΕΡΤ. Εξάλλου το διοικητικό έργο δεν το φρενάρουν οι "ταραξίες" εργαζόμενοι, αλλά οι κεντρικές πολιτικές που ασκούνται ή δεν... ασκούνται.
Μήπως, όμως φοβάμαι τις επιλογές της κεντρικής πολιτικής εξουσίας; Λογικά αυτές θα έπρεπε να φοβάμαι, αλλά μου λένε ότι πίσω από αυτές κρύβεται η τρόικα. Άρα φοβάμαι την Κριστίν Λαγκάρντ και την Άγκελα Μέρκελ. Και κάπου εκεί μπερδεύομαι... Σε ποιον να απευθυνθώ, ποιον να προσκαλέσω δημόσια να ακούσει τη φωνή μου, αφού στα κάγκελα δεν ανέβηκα από χόμπι και από ανάγκη επαναστατικής γυμναστικής;
"Εγώ ήθελα να βοηθήσω" είπε ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος στη Βουλή όταν αποφάσισε -μετά από αντιδράσεις- να αποσύρει την τροπολογία, που ο ίδιος είχε καταθέσει μία ώρα νωρίτερα. Πρέπει να νιώσω ενοχές; Δεν κατάλαβα ότι ήθελε να βοηθήσει; Αλλά, για περιμένετε μία στιγμή. Εγώ πήγα εκεί για να με "βοηθήσει"; Συγκέντρωσα 130 υπογραφές βουλευτών από όλα τα κόμματα, που συμφωνούσαν με τα αιτήματά μου για να ζητήσω τη βοήθεια του υπουργού, δηλαδή αυτού που νομοθετεί; Ποιος με απειλεί τελικά υπουργέ μου και απαιτείται να με βοηθήσετε; Η τρόικα; Δηλαδή και η προηγούμενη κυβέρνηση Παπανδρέου και η τωρινή Παπαδήμου, όπου εσείς και στις δύο είστε υπουργός Οικονομικών, έχει μόνο διαμεσολαβητικό ρόλο; Έτσι θα συμβαίνει και με τις επόμενες κυβερνήσεις αυτής της χώρας; Θα μεσολαβούν μεταξύ των ξένων πιστωτών και του υπερχρεωμένου ελληνικού λαού;
Και γιατί άραγε, μόλις πριν μία εβδομάδα ενεργοποιήθηκε ο νόμος Μπιρμπίλη για τη συμμετοχή ποσοστού επί του ανταποδοτικού τέλους της ΕΡΤ, στο λεγόμενο πράσινο ταμείο; Γιατί ενάμισι χρόνο μετά; Μήπως ήρθε η ώρα και για το ανταποδοτικό τέλος; Μήπως σχεδιάζουν κάποιοι να χρεώσουν την κατάργησή τους στους "ταραξίες" απεργούς, παρ' ότι το θέμα έχει πέσει στο τραπέζι εδώ και πολλούς μήνες;
Ε, να που σιγά- σιγά, αρχίζω να μη φοβάμαι. Γιατί δεν ανησυχώ μην χάσω το δέντρο, αλλά το δάσος. Προσβλέπω στην επόμενη ημέρα της ΕΡΤ, γιατί αυτή μπορεί να υπάρξει και με την τρόικα και χωρίς αυτή. Αρκεί να υπάρξει μία διοίκηση, και μακάρι να είναι η τρέχουσα, που σε σύμπνοια με τους εργαζόμενους θα αποδομήσει το μοντέλο της δημόσιας υπηρεσίας. Θα τολμήσει να μανατζάρει μία εταιρεία που δεν εμπορεύεται "αρπαχτές" και "πρασινογάλαζες" τακτοποιήσεις, αλλά αξιοποιεί το δυναμικό της για να προάγει το αγαθό της δημόσιας ενημέρωσης και του πολιτισμού.

Η ΕΡΤ εκπέμπει...

Αγαπητοί υπουργοί Καψή, Βενιζέλο και Ρέππα, όπως αναφέρει και ο στίχος του Γ. Σεφέρη "τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις".
Δεν ζητά κανείς 800 συμβασιούχους στην ΕΡΤ κ. Καψή, ζητά αξιοκρατικά και ορθολογιστικά κριτήρια για να είναι εκεί και με το νέο έτος, οι συνάδελφοί μας που είναι δίπλα μας στο πεζοδρόμιο και στο γραφείο και όχι αυτοί που τους βλέπουμε ξαφνικά στην οθόνη και στο μικρόφωνο, ύστερα από την "επιτυχία" τους να περάσουν στις λίστες των πολιτικών και κομματικών γραφείων. Ζητάμε να μείνουν μάχιμοι και όχι έφεδροι συνάδελφοι που έχουν πολλά να προσφέρουν. Ζητάμε το ελάχιστο της εργασιακής διασφάλισης, μέσω των συλλογικών συμβάσεων. Να παραμείνουμε λειτουργοί της ενημέρωσης, θέλουμε μόνο.
Αγαπητοί υπουργοί η ΕΡΤ είναι ζωντανή δεν ενταφιάζεται. Σας προσκαλώ στην αναβάπτισή της και όχι στην κηδεία της...
Και τώρα πάω να παίξω "δολοφόνο". Ίσως κάποια μέρα να παίξουμε και μαζί...

Αναστασία Ζήγου, ΝΕΤ FM