Του Γιάννη Δάρρα
«Και τρίτη πανσέληνο στην ΕΡΤ;» με ρώτησε ένας άγνωστος χαμογελώντας την ώρα που έβγαινα από το Ραδιομέγαρο. Μέχρι τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έχουν περάσει ήδη 70 μέρες ή τρεις πανσέληνοι, όπως τις μέτρησε κάποιος τρελαμένος αστροφυσικός ή αθεράπευτα ρομαντικός.
Ο χρόνος έχει γίνει «ένα». Μήπως όμως σ΄αυτό το χάσιμο της αίσθησης του χρόνου σεληνιάστηκα ή έχασα τη θέα του φεγγαριού; Μήπως οι μέχρι χθες φίλοι και συνάδελφοι που βρίσκονται από σήμερα «απέναντί» μου έχουν δίκιο, ότι πρέπει να το πάρω απόφαση πως έκλεισε ένα κεφάλαιο και δεν έχει νόημα να κατοικοεδρεύω στο Ραδιομέγαρο;
Για μένα ο χρόνος, από τις 11 Ιουνίου που ανακοινώθηκε η απόφαση της κυβέρνησης να ρίξει μαύρο στην ΕΡΤ, δεν μετριέται με ώρες, μέρες, μήνες. Μετριέται με ένταση, οργή, πείσμα, θυμό, κατανόηση, προσμονή, χαμόγελα, κούραση, απογοητεύσεις, κλάματα, έμπνευση, ικανοποίηση, δημιουργικότητα. 70 μέρες σπικάζ, τηλεφωνικές, σύνταξη, ρεπορτάζ, εκφωνήσεις, σφουγγάρισμα. 70 μέρες από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί κάνω ό,τι χρειαστεί, μαζί με αρκετούς συναδέλφους μου, για να μείνει ζωντανή η ΕΡΤ. Στην επιλογή μου αυτή δεν λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του ανθρώπου που έχασε τη δουλειά του. Δεν θεωρώ ότι αποτελώ μέλος ενός περιούσιου λαού που δεν έπρεπε να το αγγίξει η ανεργία, ούτε ξεκίνησα τη δημοσιογραφία ως υπάλληλος του Δημοσίου. Εχω κολλήσει πολλά ένσημα στον ιδιωτικό τομέα και τα χρήματα που χρειάζεται η οικογένειά μου θα τα κερδίσω ακόμα και αν αναγκαστώ να εγκαταλείψω τη δημοσιογραφία.
Μπορεί να με πονάει γιατί αυτήν ερωτεύτηκα, αγάπησα και παντρεύτηκα εδώ και 28 χρόνια, αλλά ευτυχώς αυτά τα θέματα τα έχω λύσει με τον εαυτό μου. Επίσης δεν είμαι μέλος κανενός κόμματος και δεν παίρνω γραμμή από κανέναν κομματικό καθοδηγητή.
Αυτό που με κρατάει στην ΕΡΤ είναι η ηθική υποχρέωση απέναντι στα εκατομμύρια ακροατές και τηλεθεατές που έστειλαν μηνύματα, που ήρθαν και ξενύχτησαν μαζί μας στην Αγία Παρασκευή γιατί πιστεύουν ότι αυτή η κοινωνία δεν αποτελείται μόνο από λαμόγια, ρουφιάνους, κλέφτες, ψεύτες, κομματικά καθοδηγούμενους συνδικαλιστές και τους αξίζει μια Ελεύθερη Ραδιοφωνία Τηλεόραση που δεν ανήκει σε λίγους ή στους περισσότερους αλλά σε όλους.
Οσο για τους «απέναντι»; Ούτε θα κλάψω ούτε θα πανηγυρίσω. Ούτε θα χειροκροτήσω ούτε θα κουνήσω το δάκτυλο. Ούτε θα λοιδορήσω ούτε θα επαινέσω. Δεν έχω να χωρίσω τίποτα με αυτούς που διαχώρισαν τη θέση τους εξ αρχής. Κατανοώ αυτούς οι οποίοι δεν συμφωνούν με την άποψή μου, αλλά δεν συγχωρώ εκείνους οι οποίοι δεν συμφωνούν με τη δική τους. Δεν ξέρω αν έχω πάρει τη σωστή απόφαση. Γιατί υπάρχουν πάντα δυο πλευρές σε κάθε ζήτημα. Η μία πλευρά είναι σωστή και η άλλη είναι λάθος, αλλά η μεσαία είναι πάντα ανήθικη!!!
Εχει σχεδόν ξημερώσει. Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό και με τα ακουστικά στα αυτιά περπατάω προς τη στάση.
- «Ακούτε ΕΡΑ στους 91,6. Στίχοι: Νότης Περγιάλης και Γιώργος Εμιρζάς. Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις. Ερμηνεύει η Φλέρυ Νταντωνάκη. Διώξε τη λύπη, παλικάρι…» Πλέον είμαι ήρεμος μέσα μου, σίγουρος για την απόφασή μου και ας μην κατάφερα να δω την πανσέληνο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου