Βήματα έξω από την πόρτα
Βήματα έξω από την πόρτα
(Του Γιάννη, του Μήτσου, της Βούλας, της Σοφίας, της Νίκης, του Κώστα. Όλων αυτών των οποίων τα ονόματα δεν γράφω, όχι γιατί τα ξεχνάω, αλλά γιατί είμαστε πολλοί και δεν θα μου φτάσει το χαρτί…)
Ζητώ συχνά συγνώμη, κοιτώντας τη φωτογραφία του σχωρεμένου εδώ και χρόνια ΕAMίτη πατέρα μου κάθε φορά που, με πολύ θράσος απέναντι στην ιστορία, τολμώ να παρομοιάσω το ηλεκτρονικό παλιόχαρτο που έφερε μπρος στα μάτια μας η κυβέρνηση Σαμαρά, με τις φριχτές δηλώσεις μετάνοιας κάποιων άλλων εποχών. Δηλώσεις που χιλιάδες άνθρωποι πιέστηκαν να υπογράψουν για να γλιτώσουν τα βασανιστήρια, τις εξορίες ακόμη και τον ίδιο το θάνατο.
Και από τον αγαπητό συνάδελφο Χρήστο Γιαννούλη, πνευματικό πατέρα της φράσης «η Βάρκιζα της ΕΡΤ», ζητώ συγνώμη που «κλέβω» με σεβασμό τα λόγια του…
Κι όμως, σε άλλους χρόνους, σε άλλους καιρούς, μια Βάρκιζα βιώνουμε. Και τώρα πια στο πετσί μας, οι προσταγές της όπως χαράχτηκαν τότε: Υπογράψτε και ελάτε να σας ταπεινώσουμε.
Βάρκιζα, δηλώσεις μετάνοιας… ο συνειρμός δεν αργεί να φθάσει στο φυσικό επακόλουθο: Τον εμφύλιο….
Μάθαμε να τον αντιπαθούμε ως γεγονός. Δεν αντέχουμε στη θέα του «αίματος» του αδελφού.
Τώρα πια τα βήματα των άλλων δεν ακούγονται από μακριά. Είναι πλέον έξω από την πόρτα. Οι «ντουφεκιές» πυκνώνουν…Η πρώτη έπεσε το βράδυ της 11ης Ιουνίου. Η χειρότερη όμως, η πιο πικρή έπεσε με την πρώτη αίτηση, την πρώτη υπογραφή στο νέο κατάπτυστο φορέα. Την αίτηση που ουσιαστικά νομιμοποιεί, και σε βάθος χρόνου, φιλοδοξεί να μονιμοποιήσει τον κάθε παράνομο νέο φορέα.
Εμείς; Θα απαντήσουμε;
Οι εμφύλιοι, μέσα στην τραγικότητα τους, κλείνουν κάτι το μοναδικό, κάτι το δημιουργικό. Είναι, βλέπετε, εκείνη η ανεπανάληπτη στιγμή κατά την οποία οι ψυχικοί υμένες των υποκειμένων προσλαμβάνουν την απαραίτητη σημασία, το ιδιαίτερο νόημα σαν έρχεται η στιγμή που αυτά διαλέγουν στρατόπεδο. Είναι εκείνη η αφάνταστα γοητευτική, αληθινή ιστορικά και κυρίως λυτρωτική στιγμή που τα λουλούδια ξεχωρίζουν οριστικά από τα τσουκνίδια…
Θα απαντήσουμε με τη δικιά μας «ντουφεκιά» που δεν είναι άλλη από τη συνεχή παρουσία μας στα κτίρια και τη συνεχή εκπομπή προγράμματος, του ίδιου προγράμματος που εδώ και χρόνια ενημερώνει, ψυχαγωγεί, διασκεδάζει.
Προ ημερών, σε μια θυελλώδη εργασιακή συνέλευση της ιστορικής Ένωσης μας, της ΕΣΗΕΜ-Θ, με φόντο λίγο ως πολύ ετούτα τα λόγια, είχα απευθύνει μια ύστατη έκκληση προς τους συναδέλφους που επρόκειτο να υπογράψουν τις «δηλώσεις μετάνοιας». Τους είχα ζητήσει με πολύ σεβασμό να μην το κάνουν. Τώρα πια, με τις ημερομηνίες να έχουν καταλήξει, μπορώ ακόμη να ζητώ μιας και το αύριο δεν ξημέρωσε. Μπορώ να τους ζητήσω, εκείνη την ώρα που κάποιος θα τους ειδοποιήσει πως ζύγωσε ο καιρός να στελεχώσουν το νέο στρατό, να κλείσουν το τηλέφωνο, να σκίσουν το χαρτί, να μην νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους την απόλυση και την ανεργία των συναδέλφων τους με τους οποίους πέρασαν, σε πολλές περιπτώσεις, μια ολόκληρη ζωή σε διπλανά γραφεία. Να ραπίσουν με τη στάση τους κάθε παράνομη πράξη. Να μην πάρουν το δρόμο για το γραφείο εκείνο το κολασμένο πρωί διότι εμείς θα είμαστε εκεί, όχι ως απειλή, αλλά ως υπερασπιστές της ελευθερίας, της νομιμότητας, του δίκιου που καταπατήθηκε πριν δύο μήνες…
Αρνούμαι τον πιθανό ισχυρισμό της άλλης πλευράς όταν θα σταθώ απέναντι τους. Τον ισχυρισμό που θα στηριχθεί στο αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της εργασίας, διότι ετούτο το δικαίωμα το είχα και εγώ μόνο που βιάστηκε δύο φορές: Την πρώτη, εκείνο το καταραμένο βράδυ, και τη δεύτερη, με την πρώτη αίτηση που στάλθηκε στον ηλεκτρονικό κάδο συλλογής συνειδήσεων.
Έκκληση θα απευθύνω και στους ηρωικούς συναδέλφους, δημοσιογράφους και τεχνικούς που ακόμη παλεύουν, όχι ως μαθητές ενός προγράμματος επαναστατικής γυμναστικής, ούτε ως πάνοπλοι ιππείς έτοιμοι για μια ηρωική ήττα, θαρρείς βγαλμένοι από τα υπέροχα κείμενα της μεσαιωνικής σχολής της Σικελίας του Φρειδερίκου Barbarossa, αλλά ως πραγματικοί ήρωες του σήμερα, ως επαναστάτες ποιητές που τολμούν και έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν πως μπορούν να ανατρέψουν. Και η έκκληση αυτή, άλλη δεν είναι από το να μη λυγίσουν και με σωστό προγραμματισμό να κρατήσουν τα κτίρια, όχι ως σύμβολα ενός αγώνα χωρίς νόημα, αλλά ως ζωντανούς χώρους από όπου η ΕΡΤ εξακολουθεί να αναπνέει.
Θα πάρω στίχο από το ποίημα “The Rhythm of Time” του λεβεντόπαιδου του IRA Bobby Sands, που στη φυλακή πέθανε για τα πιστεύω του, για να σας πω αντίο.
There is an inner thing in every man
……………………………………..
It lights the dark of this prison cell.
It thunders forth its might,
it is the “undauntable thought, my friend,
that thought that says “I am right”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου