Cal Stuart
Welsh-Scottish would-be broadcast journalist. The rest is just lies, rumours and statistics
Μήνυμα προς την EBU: βλέπετε τα πράγματα με λάθος τρόπο
Σκέψεις πάνω στην απόφαση της EBU να σταματήσει τη ζωντανή
αναμετάδοση της ΕΡΤ.
.
Μπορεί οι συμμετέχοντες να ήταν μεταξύ των καλύτερων και
λαμπρότερων Ευρωπαίων ειδικών στην τηλεόραση, αλλά αντιμετωπίζοντας το ερώτημα «γιατί
η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε τον εθνικό ραδιοτηλεοπτικό σταθμό», η απάντηση
ήταν μόνο σιγή ντροπής, νευρικές κινήσεις και «... Έχει λοιπόν κανείς κάποια
σκέψη πάνω στο θέμα;»
´Έτσι ακριβώς είχαν
τα πράγματα: 10η Ιουλίου, ένα συνέδριο που διεξήχθη στο πανεπιστήμιο City του
Λονδίνου, είχε ως θέμα το κλείσιμο του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, της
ΕΡΤ, από την ελληνική κυβέρνηση.
Θα φανταζόταν βέβαια κανείς, ότι με τόσους ειδικούς, η
συζήτηση θα ξεκινούσε με αυτό το τόσο καίριο, θεμελιώδες ερώτημα. Ήταν σαν
πελώριος ελέφαντας σε ένα δωμάτιο, αυτό το ερώτημα, αλλά περιέργως τέθηκε λίγο
πριν το τέλος της συζήτησης. Έπρεπε
να το είχα καταλάβει από εκείνη τη στιγμή. Ελάχιστοι άνθρωποι στην αίθουσα,
καταλάβαιναν τι ακριβώς συνέβαινε στην Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό, λοιπόν, δεν
θα έπρεπε να μου προκαλέσει έκπληξη, ότι στις 21 Αυγούστου, μόλις 41 ημέρες
μετά τις κινήσεις αμηχανίας και νευρικότητας που είχα αντικρίσει, η EBU πάτησε
το διακόπτη και σταμάτησε την αναμετάδοση του προγράμματος της ΕΡΤ, μέσω των
δορυφόρων και των σάιτ της. Λέγοντας ότι η ΕBU ¨κοιτάζει μπροστά¨, προτίμησε να
ενσκήψει στο κρατικοδίαιτο μόρφωμα, την Δημόσια Τηλεόραση, βασισμένοι προφανώς
σε ανακοίνωση που ήθελε η ΔΤ να ξεκινάει τη μετάδοση δελτίου ειδήσεων.
Κι όμως δεν ήταν αυτό το θέμα. Το μεγαλύτερο κομμάτι της
συζήτησης κινήθηκε γύρω από το ερώτημα :
" θα μπορούσε αυτό να είχε συμβεί στο BBC;". Η απάντηση θα μπορούσε
να έχει δοθεί αμέσως : "Οχι, επόμενη ερώτηση;". Αντ´ αυτού περάσαμε
πέντε ώρες ζέστης, χεριών σε ανάταση, ακαδημαϊσμών, "πώς, ίσως,
πιθανώς", διατρέχοντας όλες τις προκλήσεις, την ιστορία και τη δυναμική
του BBC.
Εκ των υστέρων, συνειδητοποίησα ότι το συνέδριο ήταν ένα δείγμα της θλιβερής στήριξης που
υποτίθεται προσφέρουν στην Ελλάδα, διεθνώς. Μια βδομάδα μετά το κλείσιμο, το
Συμβούλιο της Επικρατείας ( στην Ελλάδα λειτουργεί ως ανώτατο δικαστήριο), αποφάσισε ότι η
κυβέρνηση υποχρεούταν να συνεχίσει την μετάδοση του προγράμματος της ΕΡΤ. Ο
διεθνής τύπος, που ενημερώθηκε από ένα παραπλανητικό άρθρο του Reuters, παρμένο
από άλλες οργανώσεις, έδωσε τη λάθος εντύπωση ότι το πρόβλημα λύθηκε και πως η
ΕΡΤ θα ήταν ξανά στον αέρα ως το τέλος εκείνης της βδομάδας.
Αυτό δεν συνέβη. Η ελληνική κυβέρνηση, υποστήριξε ότι θα συμμορφωθεί
ως προς την απόφαση του ΣΤΕ και θα βγάλει τις χρωματιστές μπάρες από τα κανάλια
της ΕΡΤ. Ήταν ένα κακεντρεχές αστείο, αλλά ήδη, η προσοχή των διεθνών μέσων
είχε εξανεμισθεί και κανείς δεν έδινε πια σημασία.
Εν τω μεταξύ, μετά το συνέδριο μίλησα με έναν δικηγόρο από
το νομικό τμήμα της EBU, θέλοντας να μάθω ποιές ήταν οι σκέψεις του καθώς η
κυβέρνηση δεν είχε στην πραγματικότητα τηρήσει την απόφαση του ΣΤΕ, που
αφορούσε στη συνέχιση της αναμετάδοσης του σήματος της ΕΡΤ. Θα έκανε κάποια
κίνηση η EBU; Μήπως το ότι στη Θεσσαλονίκη, στην ΕΡΤ3, διεξάγονταν ανοιχτές
συνελεύσεις με θέμα, τι είναι αυτό που θέλει το κοινό να προβάλλεται από εδώ και
πέρα, έκανε την EBU να πιστεύει πως θα
αλλάξει η κατάσταση;
Σπανίως συναντάς κάποιον να μιλάει τόση ώρα, χωρίς να λέει
τίποτα. Ο κύριος αυτός, προφανώς ένιωσε υποχρεωμένος να προσπαθήσει να
απαντήσει στα ερωτήματα που του έθεσα, αλλά δεν μπορούσε. Απλώς δεν είχε κάποια
βάσιμη πληροφορία για το τι είχε συμβεί και συνέχιζε να συμβαίνει.
Δεν πιστεύω πως ο
συγκεκριμένος και οι περισσότεροι εργαζόμενοι της EBU, είναι αδιάφοροι ή
αφελείς. Η αρχική τους δε απόφαση να στηρίξουν εμπράκτως τη ζωντανή αναμετάδοση
του προγράμματος της ΕΡΤ είναι αξιέπαινη. Το πρόβλημα είναι ότι πιθανότατα
αντιμετωπίζουν την ΕΡΤ και το κλείσιμό της ως ένα ακαδημαϊκό πείραμα.
Πολλοί ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι ένας ανεξάρτητος,
δημόσια χρηματοδοτούμενος ραδιοτηλεοπτικός φορέας, είναι απαραίτητος. Αντίθετα
με τα ιδιωτικά μέσα, δεν θα έχει οικονομικά κίνητρα και θα μπορεί να παράγει
προγράμματα με στόχο να ψυχαγωγεί και να προσφέρει πολιτισμό στο λαό.
Αυτά, όσον αφορά στη θεωρία, τουλάχιστον.
Τελικά, φαίνεται ότι όσον αφορά στην EBU, όλα πάνε καλά,
αρκεί κάθε χώρα να έχει έναν σταθμό που να αποκαλείται " δημόσιος".
Από τη στιγμή που η ΔΤ ανακοίνωσε ότι θα μεταδίδει δελτία ειδήσεων, η ελληνική
κυβέρνηση μπορούσε να πει " Ορίστε
παιδιά, η δημόσια τηλεόραση είναι ξανά κοντά σας! ". Η EBU θεώρησε ότι όλα
βαίνουν καλώς και ότι δεν υπάρχει πια λόγος να βοηθούν στην αναμετάδοση του
προγράμματος της ΕΡΤ.
Το ότι εκπέμπουν πρόγραμμα από τα παλιά στούντιο του MEGA,
του μεγαλύτερου ιδιωτικού σταθμού της Ελλάδας, δεν έχει καμιά σημασία (!).
Επίσης, καμία σημασία δεν έχει ότι οι ιδιωτικοί σταθμοί βρίσκονται στα χέρια
ολιγαρχών, που διατηρούν στενούς δεσμούς με τα ελληνικά κυβερνώντα κόμματα.
Συνοψίζοντας, αναρωτιέστε τι έκανε η EBU; Αδιαφόρησε για τη
συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης και τα συνεχή πάρε- δώσε με τη διαφθορά σε
ότι έχει να κάνει με τα μίντια. Φαίνεται πως δεν γνώριζαν τίποτα για τον
προγραμματισμένο διαγωνισμό των ψηφιακών συχνοτήτων που είχε προγραμματιστεί
για τα τέλη Ιουνίου και η ΕΡΤ έκλεισε λίγο νωρίτερα για να μην μπορέσει να
πάρει μέρος σ´ αυτόν. Δεν έμοιαζαν να κατανοούν, ότι αυτή η αντιδημοκρατική
απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης, αντιπροσωπεύει ένα ευρύτερο θέμα. Και είναι πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν
ότι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα πλησιάζει ανησυχητικά την ακροδεξιά.
Και δεν σταματάμε εδώ. Αυτή η πληροφορία δεν είναι
δυσεύρετη, αλλά είναι ακριβώς αυτή που η EBU φαίνεται να αγνοεί.
Δεν πρόκειται ωστόσο
για προδοσία αλλά για πλήρη απογοήτευση, η οποία προκαλείται από την άγνοια και
την επιλεκτική τύφλωση. Το προσωπικό της ΕΡΤ αντιμετώπισε την EBU ως έναν από
τους βασικούς συμμάχους τους και όχι ως έναν οργανισμό ο οποίος θα χειριζόταν
την κατάσταση σαν να επρόκειτο για ένα project ή ως ένα πείραμα μέσα στους
κόλπους της ακαδημαϊκής δημοσιογραφίας.
Καθώς φύγαμε από το συνέδριο, γύρισα πάλι στην "έξω απ´ τον χορό... πολλά τραγούδια
λέμε"- ανάλυση, γύρω από το αν θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί στη
Βρετανία και την βρήκα ξανά πολύ πρόχειρη και στενόμυαλη. Η όλη εμπειρία παραπέμπει σε μια οπτική
μεταφορά : το μόνο θέμα που απασχολεί την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι το "πόσο
μπορεί αυτό να με επηρεάσει; ". Δυστυχώς αυτή τη θεώρηση έχουν και όλοι
αυτοί που υποτίθεται γνωρίζουν τα πράγματα .
- in On the News Media
- 5 min read
A message to the EBU: You’re looking the wrong way
Thoughts on the EBU dropping the ERT live-stream
They may have been among the best and brightest in European television, but faced with the simple question ‘Why did the Greek government close its national broadcaster?’ all we got was embarrassed silence, a nervous shuffling and “Well… Uhhh, does anybody have any thoughts on this?”
This was the scene: July 10th, a conference hosted at City University London, assembled to discuss the Greek government’s closure of public broadcaster, ERT. At around 5pm, the academics, journalists, economists and broadcasting administrators were wrapping up the day, satisfied to have said their piece.
I’d have imagined that with all this expertise, they would have started with that fundamental question rather than have it thrown in as an afterthought, but here it was, “the elephant in the room” as the questioner put it, lobbed into the conversation only as things were drawing to a close.
I should have realised there and then; very few people in the room understood what was actually going on in Greece. Which is why I should not have been surprised on August 20th, just 41 days after that collective nervous shuffle, when the European Broadcasting Union (EBU) pulled the plug on their re-transmission of ERT’s programmes on their satellites and website. Stating they were “looking forward, not back”, the EBU threw their weight behind the government-controlled replacement, Public TV (DT), purely based on an announcement that DT would begin to broadcast news programming.
The night before the conference, my fiancée and I had returned to the UK from Greece after spending almost a month filming a documentary on the ERT closure. We’d been gathering information, interviewing ERT staff occupying their former work-places, and basically trying to get our heads around what was going on. Visiting for a short time barely scratches the surface of everyday life, but what we saw and heard gave us at least some idea of the realities of Greece in the Euro-crisis.
We were exhausted, under-slept, badly in need of a change of clothes, and all-but running on caffeine by the time we arrived at the conference organised to address exactly the topic we had been investigating: what had happened to ERT?
It didn’t. Large chunks of the discussion were geared towards one question: “Could this happen to the BBC?”, which could have easily been resolved: “No. Next question?” Instead we got five hours of hot air, hand-waving, academic what-ifs and maybes, going through the BBC’s challenges, history and strengths.
In hindsight, the conference was a microcosm of the woeful coverage Greece receives internationally. A week after the closure, the Council of State (Greece’s equivalent of a supreme court) ruled that the government must resume the ERT signal. The foreign press, exemplified by a highly misleading Reuters article picked up by other organisations, gave the impression it meant problem solved – ERT would be back on air by the week’s end.
But it wasn’t. The Greek government claimed they had abided by the ruling by broadcasting colour bars on ERT’s channels. It was a bad joke, but by then the international media attention had evaporated, and no-one really cared anymore.
At the meet-and-mingle after the conference I spoke to a lawyer from the EBU’s legal division, asking what his thoughts were: the government hadn’t really abided by the Council of State’s decision to resume ERT’s signal, so would there be any legal reaction from the EBU? Or: during the occupation, ERT3 in Thessaloniki had begun generating open-air discussions on what the public wanted broadcast in future – did the EBU think that would change things?
I’ve rarely heard someone speak for so long without saying anything. The gentleman obviously felt obliged to try answering my questions, but couldn’t. He simply didn’t know any solid, on-the-ground information about what had happened or what was happening.
I very much doubt that he, or most people working from the EBU, are uncaring or naïve, and their initial decision to resume the ERT live-stream was a highly commendable. The problem is they seem to view both ERT and the ERT-closure as an academic exercise.
Many academic specialists believe that an independent publicly-funded broadcaster is a necessity; unlike private media, it has no financial incentive and can focus on producing programmes geared at building an educated and enlightened populace.
That’s the theory, anyway.
Ultimately, it seems as far as the EBU is concerned, everything’s kosher as long as a country has a channel they can call a ‘public broadcaster’. As soon as DT announced that they would be broadcasting news programmes, the Greek government could say ‘Here you go guys, public broadcasting’s back!’ The EBU figured all was well and back to normal, and there was no need to re-transmit ERT.
Never mind that it’s being run from the former studios of Mega TV, Greece’s largest private channel. Or that private media corporations areowned by oligarchs with notoriously strong ties to in Greek governing parties.
In the end, what did the EBU do? They didn’t address the Greek government’s complicit and long-held corruption in dealing with the media. They didn’t seem to know about the bidding for digital frequencies scheduled for the end of June, only ERT was closed before it was able to bid. They didn’t appear to recognise that the Greek government’s undemocratic decision could represent a far wider issue; that many people believe the political situation in Greece is veering worryingly towards the far-right.
The list goes on. And this information is not hard to find, but it is exactly what the EBU fails to acknowledge.
It’s not so much a betrayal, but a severe let-down brought on by ignorance and wilful blindness. Staff at ERT saw the EBU as one of their main allies, not an organisation which would treat the scenario as a project, or an experiment into the academic principles of broadcasting.
When we left the conference, I found the rapid turn to ‘not-in-my-backyard’ analysis of whether this could happen in Britain insular and narrow-sighted. Now the whole experience feels like a visual metaphor: the only thing the rest of Europe seems interested in is ‘How will this affect me?’ And depressingly, this seems to include the very people who claim to know better.
Κοινοποιώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή