Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για το πώς διεκδικούμε. Αντιλαμβάνομαι επίσης πως οι δυσκολίες συνεννόησης μεταξύ μας αλλά και η ανυπομονησία έχουν μετατρέψει τις περισσότερες από τις συνελεύσεις μας σε αμλετικά δημοψηφίσματα για ανοικτή ή κλειστή ΕΡΤ. Το τι ζητάμε και γιατί προφανώς δεν έχει τόσο ενδελεχώς συζητηθεί.
Αν καταφέραμε κάτι, με πολύ κόπο και πολλά πάθη, δεν είναι τόσο η αινιγματική αυτή εξαίρεση από το μισθολόγιο, που δεν γνωρίζουμε καν τι μας επιφυλάσσει. Είναι ότι δώσαμε στη δική μας γενική συνέλευση την ηθική νομιμοποίηση να είναι παρούσα στα τεκταινόμενα της ΕΡΤ, να διεκδικεί ένα ρόλο ελεγκτικό.
Γνωρίζω προσωπικά κάποιους από τους συνάδελφους που φοβούνται πως η παράταση της απεργίας θα μας γυρίσει μπουμερανγκ. Διαφωνώ μαζί τους, αλλά δεν αμφισβητώ τις προθέσεις τους, ούτε προσπερνώ την ανησυχία τους. Ωστόσο, οι της Αθήνας είχαν και έχουν τη δυνατότητα να υποστηρίξουν την άποψη τους στις γενικές συνελεύσεις. Η συλλογή υπογραφών, ο σχηματισμός μετώπων κατά της απεργίας ακόμα και κείμενα με φράσεις «απαιτώ ανοικτή ερτ», το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να απονομιμοποιήσουν ό, τι συλλογικό έχουμε καταφέρει.
Όταν όμως φτάνουν στο σημείο να δημοσιεύονται κείμενα, 2 ημέρες πριν τη λήξη της απεργίας (της ΠΟΕΣΥ πλεον), που αμφισβητούν τις συλλογικές διαδικασίες πολλώ δε μάλλον σε εφημερίδα που μας έχει κατ’ επανάληψη ρίξει λάσπη, δεν μπορούμε να μιλάμε για απλά διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά για συκοφάντηση του όποιου αγώνα έχουμε κάνει.
Δεν γνωρίζω αν έγινε εκ προθέσεως ή από αφέλεια. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο καθώς σήμερα- ήμερα της δημοσίευσης- είναι και η πιο κρίσιμη ημέρα για το όποιο μέλλον των συμβασιούχων.
Όταν ξεκινήσαμε τις κινητοποιήσεις, το θέμα «ομπρέλα» ήταν η απαξίωση της ερτ, που ξεκινούσε από το κλείσιμο της ΕΤ1, περνούσε από την εφεδρεία, την σύνδεση μας με το ενιαίο μισθολόγιο, και κατέληγε στο αβέβαιο μέλλον των συμβασιούχων. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει, η ΕΤ1 συνεχίζει- χωρίς όμως νέο πρόγραμμα, η εφεδρεία δεν εφαρμόστηκε ως ποσοστό επί του προσωπικού αλλά βάσει κριτηρίων, οι περισσότεροι συνάδελφοι που τα πληρούσαν αναγκάστηκαν να βγουν πρόωρα στη σύνταξη, οι μισθοί μας αποδεσμεύτηκαν από το μισθολόγιο αλλά το ύψος τους θα καθορίζεται από τις αποφάσεις 2 υπουργών, περισσότεροι από τους μισούς συμβασιούχους θα βγουν στην ανεργία. Οι παράμετροι είναι διαφορετικές, το διακύβευμα όμως παραμένει το ίδιο. Η ΕΡΤ δεν συρρικνώνεται με υπουργικές αποφάσεις, αλλά de facto. Μέχρι να ανανεωθούν οι συμβάσεις, η δημόσια ραδιοτηλεόραση, που ταμειακά τουλάχιστον είναι υγιής, θα λειτουργεί χωρίς ανταποκριτές, με 3 ελεύθερους ρεπόρτερ για όλα τα δελτία ειδήσεων και για όλες τις ενημερωτικές εκπομπές. Αν επαναπροσληφθούν μόνο 63 και δεδομένου ότι οι περισσότερες θέσεις θα καλυφθούν από ανταποκριτές, πολιτικούς συντάκτες (λόγω εκλογών) και αθλητικούς (λόγω ολυμπιάδας), οι υπόλοιπες θέσεις φτάνουν ίσα ίσα για να καλύψουν τα κενά των τηλεοπτικών ειδήσεων. Όλες οι εκπομπές που έβγαιναν ως εσωτερική παραγωγή είναι στον αέρα.
Είναι κοινός τόπος ότι μετά τα πλαφόν στις αμοιβές και τις διαδοχικές μειώσεις μισθών, η όποια σπατάλη στην ΕΡΤ δεν γίνεται λόγω των υπαλλήλων της (με εξαίρεση τους εξαφανισμένους, που όλοι τους ξέρουν και κανείς δεν τους πειράζει), αλλά λόγω εξωτερικών παραγωγών. Παράδειγμα, η αρκετά συμπαθητική εκπομπή escape που αν γυριζόταν ως συμπαραγωγή στο στούντιο της ΕΤ1 ή αν προσλαμβάνονταν όλοι οι συντελεστές της θα στοίχιζε 6.000 λιγότερο την ημέρα (και όχι 13.000). ‘Η η καθόλου συμπαθητική, μάλλον απαράδεκτη εκπομπή art@ert.gr που στοίχιζε 4.500 για 15 λεπτά την ημέρα… Τα παραδείγματα είναι πολλά.
Στις πρώτες συνελεύσεις, ζητάγαμε μια άλλη ΕΡΤ. Μια ΕΡΤ που θα λειτουργεί με επιχειρησιακό σχέδιο, που θα σχεδιάσει δικό της πρωτότυπο πρόγραμμα και θα το εφαρμόσει αξιοποιώντας και το εργατικό της δυναμικό και τις πολύτιμες υποδομές της.
Γίνονται όμως αυτά εν μέσω κρίσης και δεδομένου του μεσοπρόθεσμου και των περιορισμών του; Γίνεται αν θεωρήσουμε πως στόχος δεν είναι να εφαρμόσουμε απλά τυπικούς κανόνες αλλά να ρίξουμε το κόστος στην ουσία. Αδυνατώ όμως να φανταστώ πως πέφτει το κόστος απολύοντας εργαζόμενους και αναθέτοντας μεγαλύτερο ποσοστό του τηλεοπτικού χρόνου σε εξωτερικές παραγωγές.
Οι εξωτερικές παραγωγές χρειάζονται, γιατί δίνουν στο μέσο ευελιξία και το κάνουν και πιο εξωστρεφές. Δεν είναι δυνατό όμως να είναι άδεια τα στούντιο της ΕΡΤ και να γίνονται εκπομπές λόγου σε νοικιασμένα στούντιο.
Οι δημοσιογράφοι, οι τεχνικοί και οι διοικητικοί της ΕΡΤ ζητούν, χρειάζονται πλέον μια εξορθολογισμένη ερτ. Που μπορεί να είναι και μεγαλύτερη, είναι όμως καλύτερης ποιότητας και κοστίζει και λιγότερο. Χρειαζόμαστε περισσότερους υπαλλήλους όχι περισσότερες αναθέσεις έργων.
ΥΓ
Για να πετύχει η διαβούλευση, θα πρέπει να έχει ως φόβητρο μια απεργία, ακόμα και αν η απεργία έχει ανασταλεί. Ας μην χαραμίζουμε έτσι τα διαπραγματευτικά μας χαρτιά
Μαρίνα Δεμερτζιάν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου