Είδα ένα όνειρο, χθες βράδυ.

ένα όνειρο αληθινός εφιάλτης
Είδα ένα όνειρο, χθες βράδυ. Γινόταν, λέει, η κηδεία μου και το πνεύμα μου μπορούσε να δει όλα όσα συνέβαιναν, από μία σχετικά καλή απόσταση, πάνω από το νεκροταφείο. Πάνω από τον τάφο μου 127 τεθλιμμένοι συγγενείς, έκλαιγαν και χτυπιόντουσαν για τη μεγάλη απώλεια."Θα πρέπει να με αγαπούσαν πάρα πολύ" σκέφτηκα. Όταν, όμως, το φέρετρο άγγιξε το χώμα και ο νεκροθάφτης άρχισε να το θάβει κάτω από τη γη, τα πάντα άλλαξαν. Οι τεθλιμμένοι έγιναν χαρούμενοι και πάνω στο μνήμα μου στήθηκε ένα τρομερό γλέντι. Χοροί και τραγούδια, σαμπάνιες και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι μαυροφορεμένοι άρχισαν να σκίζουν τα ρούχα τους, να μένουν γυμνοί, να φτύνουν στον τάφο μου, να με βρίζουν και να ζητωκραυγάζουν για το θάνατό μου. Όπως καταλαβαίνετε, έπαθα την πλάκα μου. Το σοκ μου έγινε ακόμη πιο έντονο όταν άκουσα έναν από τους συγκεντρωμένους να φωνάζει: "Τον ξεφορτωθήκαμε τον βρωμόγερο". Απόρησα. "Εγώ βρωμόγερος" αναρωτήθηκα. "Μα, εγώ ήμουν, ακόμη, νέος. Είχα διάθεση για ζωή, όρεξη για δημιουργία. Τα χέρια μου, τα πόδια μου και, κυρίως, το μυαλό μου βάσταγαν πολύ καλά, ενώ αυτός που με αποκαλεί βρωμόγερο είναι 85 χρονών, στέκεται με το ζόρι στα πόδια του και κουβαλά μαζί του μια συσκευή οξυγόνου. Πως είναι δυνατόν να θεωρούμαι εγώ μεγαλύτερο βάρος για τους συγγενείς μου απ' ό,τι εκείνος;".
Για να λύσω τις απορίες μου ακολούθησα τον νεκροθάφτη που, απορημένος κι εκείνος από την παράδοξη αυτή εξέλιξη της τελετής, πλησίασε κάποιον από τους πρώην μαυροφορεμένους για να ρωτήσει τι ακριβώς είχε συμβεί. Και τότε έμαθα τι ακριβώς είχε συμβεί. Μέναμε, λέει, περίπου 700 νοματαίοι σ΄ένα κοινόβιο, που είχε ιδρυθεί, τάχα μου τάχα μου, για να προσφέρει εναλλακτική μορφή διαβίωσης, σε ανθρώπους που ήθελαν να αντιπαλέψουν το κατεστημένο. Μια νύχτα, συνέβη το κακό. Μια τρομερή έκρηξη έστειλε στην εντατική τους 170 από εμάς και σιγά-σιγά, ο ένας μετά τον άλλον, εγκατέλειπαν τον μάταιο τούτο κόσμο, χάνοντας τη μάχη για τη ζωή. Η έκρηξη ήταν μια, ακόμη, τρομοκρατική επίθεση, από μιας σειρά επιθέσεων, που είχαν πάρει τη μορφή λαίλαπας, λόγω της αβεβαιότητας που επικρατούσε στον κόσμο. Και οι "τεθλιμμένοι συγγενείς" γλεντούσαν γιατί, απλά, θα είχαν περισσότερο χώρο στο κοινόβιο, με 170 άτομα λιγότερο. Ούτε κάποια περιουσία είχα αφήσει πίσω μου, ούτε θα κέρδιζαν κάτι ουσιαστικό από τον θάνατό μου. Απλά και μόνο για μερικά τετραγωνικά περισσότερα στους κοιτώνες του κοινοβίου.
"Μα, πώς μπορούν να χαίρονται, όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Δεν φοβούνται ότι στην επόμενη έκρηξη, μπορεί να έρθει η σειρά τους. Δεν θα 'ταν καλύτερα να ήμασταν όλοι μαζί, ενωμένοι, σε αυτή την αβέβαιη συγκυρία;" Όλα αυτά σκεφτόμουν και ξύπνησα τρομαγμένος. "Ήταν απλώς ένα όνειρο" είπα στον εαυτό μου. "Αυτά γίνονται μόνο στον κόσμο των ονείρων ή σε ένα παράλογο σύμπαν που θα συνέθετε ένας πολύ διεστραμμένος νους και μόνο".
Σκέφτηκα να γυρίσω πλευρό και να συνεχίσω τον ύπνο μου. Δεν είχα, όμως περιθώρια για καθυστερήσεις. Ήμουν υποχρεωμένος να ξεκινήσω την απεγνωσμένη αναζήτηση για δουλειά, αφού, μετά από 15 χρόνια καθημερινής και αδιάλειπτης παρουσίας στην ενημέρωση της Δημόσιας Τηλεόρασης, κάποιοι αποφάσισαν να με αφήσουν στην αβεβαιότητα, αντιμέτωπο, για μία ακόμη φορά με την ανεργία και με επιλογές που έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα...
Ας είναι. Όλα γύρω μας γυρίζουν, πάνε κι έρχονται κι ο καιρός έχει τα δικά του γυρίσματα... Προκόπης Αγγελόπουλος