Ας αφήσουμε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν

Σε μερικά κείμενα στο blog εκφράστηκε απορία για την ύπαρξη δύο κειμένων με υπογραφές που συνέκλιναν στο στόχο “ανοιχτή ΕΡΤ”. Τα πράγματα είναι απλά, Αξίζει, όμως, να δοθούν μερικές διευκρινίσεις.

Η δημιουργία του κειμένου με τίτλο “Φτάνει πια” και η συλλογή των σχετικών υπογραφών ξεκίνησε με πρωτοβουλία μιας ομάδας συναδέλφων από τη NET FM, την ΕΡΑ ΣΠΟΡ και τους Περιφερειακούς Σταθμούς.

Το ζητούμενο –όπως το κατάλαβα εγώ- ήταν: 1) Να υπάρχει απόλυτη σαφήνεια στο δια ταύτα, δηλαδή, “ανοιχτή και λειτουργούσα ΕΡΤ” αλλά και στο σκεπτικό μέσα από το οποίο οδηγούμαστε σ’ αυτό το στόχο. 2) Να εμπεριέχει ένα σαφή και κριτικό απολογισμό των έως τώρα κινητοποιήσεων, ώστε να μην επαναληφθούν τα σφάλματα -ουσίας και διαδικασίας- στο μέλλον. 3) Να είναι “εξωστρεφές” να είναι, δηλαδή, γραμμένο με αποδέκτη την κοινωνία και όχι ένα “ενδοερτικό και ενδοσυνδικαλιστικό” κοινό. Κι αυτό να αποτυπωθεί και στη διαδικασία διάδοσής του.

Οι πρώτες 126 υπογραφές στο κείμενο συγκεντρώθηκαν –κυριολεκτικά- σε 24 ώρες. Σε κάποια φάση αυτής της διαδικασίας εκφράσθηκε από ορισμένους/ες συναδέλφους/ισες η άποψη για ένα κείμενο λιγότερο φιλόδοξο που θα περιορίζεται στο πρώτο από τα τρία ζητούμενα, δηλαδή, την ανοιχτή ΕΡΤ. Όμως, στο “Φτάνει πια” είχε, πλέον, συγκεντρωθεί σημαντικό μέρος του πρώτου κύματος υπογραφών. Ακόμα και να ήθελε, λοιπόν, η ομάδα που το κινούσε ν’ αλλάξει –που δεν ήθελε, με δεδομένα τα τρία ζητούμενα που προανέφερα- κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Αποφασίσθηκε έτσι από τους/τις συγκεκριμένους/ες συναδέλφους/ισες να κυκλοφορήσει κι ένα δεύτερο -πιο μετριοπαθές- κείμενο.

Μπορεί στην αρχή αυτό να δημιούργησε μια μικρή σύγχυση. Τελικά, όμως, μπορούμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο. Όσοι/ες ήθελαν υπέγραψαν και τα δύο κείμενα. Όσοι/ες είχαν σαφή προτίμηση για το πως έπρεπε να εκφρασθεί η αντίδραση σ’ όσα συνέβαιναν με τις διαρκείς κινητοποιήσεις στην  ΕΡΤ, επέλεξαν το ένα από τα δύο.

Το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Κι αυτό είναι συντριπτικό, γεγονός που εξηγεί και τη λάσπη που ορισμένοι/ες -ακόμη και με ανυπόγραφα κείμενα- έριξαν και εξακολουθούν να ρίχνουν. Γιατί αν στους 173 που έχουν υπογράψει, αυτή τη στιγμή, το “Φτάνει πια” ,προσθέσει κανείς εκείνους/ες που υπέγραψαν αποκλειστικά το δεύτερο κείμενο, ο συνολικός αριθμός όσων ζήτησαν “ανοιχτή ΕΡΤ” ανέρχεται στους/στις 230 συναδέλφους/ισες.

Υ.Γ. Με τον αγαπητό Θόδωρο Μιχόπουλο είμαι σίγουρη πως “είμαστε στην ίδια όχθη”, όπως τιτλοφορεί την παρέμβασή του.

Και είμαι σίγουρη πως θα συμφωνούσε, στο μεγαλύτερο μέρος, τουλάχιστον, του “Φτάνει πια”, αν είχε παρακολουθήσει έστω και μία “συνέλευση” στην ΕΡΤ. Αν ήταν κοινωνός της ποιότητας των διαδικασιών, της συμμετοχής, των απόψεων κ.ο.κ.

Είμαι, επίσης, σίγουρη πως θα απέφευγε συγκεκριμένες διατυπώσεις στην παρέμβασή του, αν, για παράδειγμα, ήξερε πως εκείνοι/ες που στις δύο τελευταίες συνελεύσεις πρότειναν να διεκδικηθεί αύξηση του ποσοστού παραμονής συμβασιούχων, καθώς και συγκεκριμένα κριτήρια και διαδικασίες για τις σχετικές αποφάσεις, ήταν κάποιοι/ες εκ των 173. Κι ήταν, αντίθετα, οι κατά σύστημα υποστηρικτές των απεργιακών κινητοποιήσεων, που αρνήθηκαν όλα τα προηγούμενα και πρότειναν διεκπεραιωτικές απεργίες με μοναδικό αίτημα το …..αντιγραφειοκρατικό της επιτάχυνσης της υπογραφής της Κοινής Υπουργικής Απόφασης. Αυτή ήταν, άλλωστε, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδηγήθηκαμε στη συλλογή των υπογραφών.

Είμαι σίγουρη, άλλωστε,  για όλα τα προηγούμενα ενθυμούμενη και τη στάση του αγαπητού Θόδωρου στη διάρκεια της προετοιμασίας της τηλεοπτικής εκπομπής του Οκτωβρίου για την ΕΡΤ, όταν και οι δύο συμμετείχαμε στην τετραμελή ομάδα που είχε την ευθύνη προετοιμασίας της εκπομπής. Μια στάση που πόρω απείχε από τα κλασικά “συνδικαλιστικά” κλισέ και στερεότυπα.

Μαρία Γεωργίου NET FM