Φοβάμαι μαμά...

Έχω τρομάξει πραγματικά με την αγριότητα της εποχής μας. Και το λυπηρό είναι ότι η αιτία του τρόμου μου δεν είναι το ασαφές τοπίο που έχει διαμορφώσει -εκούσια ή ακούσια- η ασκούμενη πολιτική, υπό την τροϊκανή επιτήρηση, τουλάχιστον για το εργασιακό παρόν, στη δημόσια ενημέρωση. Εξάλλου είναι μάλλον "μαξιμαλισμός" να σκεφτόμαστε το εργασιακό μέλλον τόσο των συναδέλφων αορίστου χρόνου, πολύ δε περισσότερο των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου. Μήπως αυτό δεν αποδεικνύεται με την παραπομπή στην κοινή υπουργική απόφαση των εκάστοτε υπουργών Τύπου και Οικονομικών, του εργασιακού - μισθολογικού καθεστώτος των δημοσιογράφων της ΕΡΤ, του ΑΠΕ -ΜΠΕ, της Γ.Γ Τύπου και των δημόσιων ραδιοφώνων;
Όλα αυτά όμως σε ανησυχούν, εντείνουν την αγωνία σου, ίσως και να σε φοβίζουν, αλλά δεν μπορούν να σε τρομάξουν. Τρόμο μόνο ο "εαυτός" σου μπορεί να σου προκαλέσει. Αυτόν δεν μπορείς να διαχειριστείς εύκολα, ειδικά σε άγριες εποχές. Γιατί, ναι μη βιαστείτε να γελάσετε, "εαυτός" μας είναι και κάθε συνάδελφος όσο μακριά ή κοντά στην άποψή μας και αν είναι.
Όταν νομίζω κυρίως λόγω κόπωσης, συζητούμε να υποκαταστήσουμε τη Γενική Συνέλευση με τα δεδομένα μιας ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, η οποία μάλιστα εκ των παργμάτων παίρνει και σαφή δημοσκοπικά χαρακτηριστικά, όταν καταγγέλουμε έμμεσα ή άμεσα έλλειμμα δημοκρατίας, όταν ακούγεται στους διαδρόμους για "παπαγαλάκια", όταν ο τρίτος όροφος του ραδιομεγάρου σκέφτεται να κάνει ξεχωριστή συνέλευση για να μην υποστεί το "καπέλωμα" της "μικρής ομάδας των συναδέλφων του πρώτου ορόφου", άραγε ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ; Θα τολμήσω να πω μέχρι εδώ. Δηλαδή μέχρι το σημείο εκείνο που πήραμε τη μη ένταξή μας στο ενιαίο μισθολόγιο - βαθμολόγιο, με μία διαδικασία που είναι απολύτως ενταγμένη στην πολιτική ρευστότητα που επικρατεί στη χώρα. Μήπως θα ήταν εξηγήσιμο υπό Κ.Σ πολιτικές συνθήκες μία κυβέρνηση να νομοθετεί απλά την πρόθεσή της να εξαιρέσει τους δημοσιογράφους από το ενιαίο μισθολόγιο - βαθμολόγιο;
Τέλος πάντων. Το μεγαλύτερο πρόβλημα τούτες τις ώρες, αυτό που δεν με αφήνει να κοιμηθώ, είναι καθαρά ενοχικό. Ξέρετε αυτού του τύπου τα ενοχικά σύνδρομα που σου δημιουργεί ο τρόμος. Αλήθεια τι έκανε ο καθένας ξεχωριστά για να αποτρέψει -σε στιγμές μεγάλης έντασης και πίεσης- τη μετατροπή μας από σύνολο σε υποσύνολα και πολύ περισσότερο τον κίνδυνο να μη συζητάμε "live" πια;
Θυμάμαι σαν χτες την έντονη αντιαπαράθεσή μου, στην είσοδο της ΕΡΤ, με μία συνάδελφο, όταν πριν από πολλούς μήνες έφευγα την ώρα που αυτή ερχόταν για τη Γενική Συνέλευση. Με "επέπληξε" για τη μη συμμετοχή μου. Της αντέτεινα ότι σταμάτησα να πηγαίνω στις συνελεύσεις γιατί έτσι όπως εξελίσσονται δεν συνιστούν γόνιμες διαδικασίες, παρά μόνο ψυχοφθόρες. Λίγες ημέρες αργότερα ήμουν στο γνώριμο πλέον studio Ε. Η συνάδελφος που με "επέπληξε" μου είπε ότι αγωνιά για τα όσα αναμένεται να μας συμβούν, αισθάνεται μόνη της και εκλιπαρεί κυριολεκτικά τους συναδέλφους να συμμετάσχουν στις συνελεύσεις. Και τώρα τι γίνεται; Αφού δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να συμμετέχουμε να τις καταργήσουμε; Τρομάζω, πραγματικά, σε μία εποχή που καλλιεργούνται οι διαιρέσεις και μας "προτρέπουν" εύσχημα να αντιμετωπίσουμε την "πείνα" μας τρώγοντας τον διπλανό μας....

Τι δεν έχουμε....

Εξάλλου για να το ελαφρύνουμε λίγο, "προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός" που έλεγε και ο ποιητής Φαμφάρας -αν δεν κάνω λάθος- όταν τη μοναδική δυνατότητα για να αποκαλυφθεί όλο το τοπίο της "εξαίρεσης" την έχει μία κοινή υπουργική απόφαση για την οποία δεν έχει δοθεί καν το έναυσμα της διαβούλευσης. Γιατί στην παρούσα φάση ξέρουμε τι δεν έχουμε (σ.σ ενιαίο μισθολόγιο - βαθμολόγιο), αλλά δεν ξέρουμε τι έχουμε, για να μην πω συνειδητά αυτό που θα ακουστεί ισοπεδωτικό, δηλαδή ότι είμαστε στο κενό.
Ίσως λιγότερο ασαφές, είναι το τοπίο για την ανανέωση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, καθώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι στις 16 Ιανουαρίου οι συνάδελφοι θα μας αποχαιρετήσουν, με την ελπίδα (;) να ανταμωθούμε και πάλι. Εκτός και αν ικανή και αναγκαία συνθήκη για να αποφύγουμε τους αποχαιρετισμούς είναι η "διαβεβαίωση" του Γ.Γ Τύπου του κ. Στεφάνου ότι η διαδικασία ανανέωσης - θέλω να πιστεύω- της σύμβασης των συναδέλφων θα ολοκληρωθεί (αφού ξεκινήσει) το συντομότερο δυνατό. Μοναδική σαφής δέσμευση, η οποία σίγουρα αποτιμάται μόνο θετικά είναι τα όσα είπε στη συντονιστική επιτροπή των δημοσιογράφων ένας άλλος Στεφάνου, ο Στέλιος, ο οποίος εκτελεί χρέη προεδρεύοντα στο Δ.Σ της εταιρείας, ο οποίος μαζί με τους κυρίους Βαγγέλη Λουριδά και Γεωργανδέα Ζάννο, σημείωσαν ότι η Διοίκηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει την ενεργοποίηση του 1+1 για τους συναδέλφους συμβασιούχους οσρισμένου χρόνου που προσλήφθησαν πέρυσι. Όσο για το χρονοδιάγραμμα δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα, αφού η έγκριση του αιτήματος για την ανανέωση των συμβάσεων απαιτεί 3- ή κατ' αλλους 4- υπογραφές υπουργών.
Είμαι σίγουρη ότι όλο αυτό το διάστημα δεν κερδίσαμε μόνο την "εξαίρεση".Βγάλαμε από το μπαούλο αξίες που τις είχαμε καταχωνιάσει, ή πιο σωστά δεν είχαμε τις αιτίες ή τις αφορμές να τις φέρουμε στο προσκήνιο. Την αλληλεγγύη, το σεβασμό, τη δική μας μικρή δημοκρατία.Μέσα στο σύνολο των αιτημάτων μας μην ξεχνάμε και τα αυτονόητα, δηλαδή αυτά που θεωρούνται και είναι δεδομένα και αδιαπραγμάτευτα.

Αναστασία Ζήγου, δημοσιογράφος ΝΕΤ FM