Γιατί απαξιώνουμε κι εμείς οι ίδιοι τον μεγαλύτερο αγώνα που δώσαμε ποτέ;

Και ναι και όχι. Αυτό σκέφτομαι όταν διαβάζω την επιστολή που έχουν υπογράψει προς το παρόν 127 συνάδελφοι δημοσιογράφοι. Δεν καταλαβαίνω όμως ποιο είναι το θέμα ακριβώς. Η υποσημείωση στο τέλος με μπέρδεψε ακόμα περισσότερο. Οι απεργίες «αφορούν τις απεργίες στην ΕΡΤ και όχι προφανώς τη 48ωρη απεργία της ΠΟΕΣΥ». Μα τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Ότι απαξιώνουμε κι εμείς οι ίδιοι τον μεγαλύτερο αγώνα που δώσαμε ποτέ; Και γιατί το λέμε τώρα και μάλιστα συλλέγοντας υπογραφές; Επειδή εμείς εξασφαλίσαμε την εξαίρεσή μας από το ενιαίο μισθολόγιο, χωρίς, μάλιστα, καμία πληροφόρηση για το βάσει ποιας σύμβασης θα πληρωνόμαστε;
Μήπως με αυτήν την επιστολή υπερθεματίζουμε στα ανώνυμα και επώνυμα δημοσιεύματα που εφευρίσκουν διάφορους τρόπους να υπονομεύσουν την απεργία και τα κίνητρά της; Αν ήταν 50 οι δημοσιογράφοι που παρευρίσκοντο στις συνελεύσεις, φταίνε όσοι δεν ήταν εκεί για να πουν τη γνώμη τους. Για να μην πω ότι εξαιτίας αυτών των «50» (όταν πήγα εγώ σε μια από τις συνελεύσεις των δημοσιογράφων είχαμε μαζευτεί πάνω από 130, με τους 90 να ψηφίζουν τη συνέχιση της απεργίας με το σκεπτικό ότι η πίεση που ασκείται αποδίδει και δεν πρέπει να ακυρώσουμε όλη την προηγούμενη προσπάθεια λήγοντας την απεργία ή κάνοντας απλώς στάσεις εργασίας), όλοι οι υπόλοιποι καρπώθηκαν αυτό που σήμερα τους ησυχάζει και τους κάνει να λένε «όχι» στη συνέχιση της απεργίας!
Έχω προβληματιστεί κι εγώ πολύ για τις συνέπειες μιας τόσο μεγάλης σε διάρκεια κινητοποίησης. Κατανοώ και συναισθάνομαι πως η ΕΡΤ λείπει από το τηλεοπτικό τοπίο, πως η τόσο παρατεταμένη σιωπή γυρίζει εναντίον μας και μας βγάζει από το χάρτη. Ακόμα και πως δείχνει μια ελιτίστικη στάση. Όσο η ΕΡΤ ήταν ανοιχτή και μιλούσε για όλα, από τα δικά μας προβλήματα μέχρι της Χαλυβουργίας και του ALTER, τα οφέλη ήταν πολλαπλά. Μετά σιγήσαμε. Σιγήσαμε όμως πολύ καιρό. Η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να σιγήσω τώρα που οι συμβασιούχοι μένουν εκτός ΕΡΤ. Ξέρω ότι η ανανέωση των συμβάσεων δεν ήταν αυτονόητη και ότι είχαν υπογράψει μόνο για ένα χρόνο. Είναι όμως συνάδελφοι με τους οποίους συνεργάζομαι καθημερινά και ήμουν στη θέση τους για εφτά χρόνια. Συνάδελφοι που είναι παλιότεροι από μένα και που απλώς οι συγκυρίες τους έθεσαν εκτός Π.Δ. του 2006. Συνάδελφοι που δουλεύουν σκληρά και είναι πιο άξιοι από ορισμένους αορίστου.
Δεν λέω ότι η συνέχιση της σιωπής διά της απεργίας είναι αυτό που προτείνω. Ούτε προτείνω κάτι, δυστυχώς. Απλώς θέλησα να προβληματιστώ δημοσίως. Η εν λόγω επιστολή έχει σωστά και λάθος σημεία. Δεν μπορώ να υπογράψω για το σύνολό της. Και σίγουρα η αίσθηση που αφήνει αυτό το «φτάνει πια», με κάνει ακόμα πιο δύσπιστη ως προς τα κίνητρά της. «Φτάνει πια» με τις απεργίες, με τη διαμαρτυρία, με την άρνηση να υπακούσουμε στις εντολές της κάθε τρόικας; Αυτή η αγανάκτηση απέναντι σ’έναν τόσο σοβαρό αγώνα δεν δικαιολογείται. Θα καταλάβαινα πολύ περισσότερο αν η επιστολή μιλούσε για σοβαρή οικονομική αιμορραγία των εργαζομένων της ΕΡΤ. Ναι, αυτό θα το καταλάβαινα. Μαζί, φυσικά, με τον κοινωνικό αντίκτυπο που έχει αυτή η απεργία. Αλλά αυτό το «φτάνει πια» μοιάζει σαν να τελείωσε η υπομονή που έκαναν οι συνάδελφοι τόσο καιρό μέχρι να περάσει το καπρίτσιο κάποιων άλλων. Δεν ήταν έτσι όμως. Αυτή η επιμονή στην απεργία έφερε ένα κάποιο αποτέλεσμα. Όχι όσα θα θέλαμε όμως. Και το επιχείρημα «ζητάμε πολλά για να πάρουμε λίγα και τότε είμαστε ικανοποιημένοι» δεν με καλύπτει καθόλου. Γιατί αυτά που ζητούσαμε αυτή τη φορά ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Και το ότι πήραμε την εξαίρεση δεν σημαίνει ότι κερδίσαμε, σημαίνει απλώς ότι δεν πέσαμε αμαχητί.

Για να τελειώνω, γιατί φλυαρώ. Δεν υπογράφω την επιστολή γιατί δεν συμφωνώ σε όλα τα σημεία της. Πιστεύω όμως ότι η ΕΡΤ πρέπει να αποκτήσει ξανά φωνή και να διεκδικεί σθεναρά και με παρρησία όσα της αξίζουν. Ήταν, εντούτοις, κατά τη γνώμη μου, τελείως άκαιρη η «εγκατάλειψη» των συμβασιούχων –μια που αποτελούσαν ένα από τα 4 κύρια αιτήματά μας- την 16η Ιανουαρίου, μια μέρα πριν τη λήξη της εργασίας τους, που σημαίνει αποδεκατισμός της ΕΡΤ.

Φανή Καλαθάκη, Τ/Ος Κρήτης